Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Dziękuję Panu Bogu za to, że mogę tutaj być z Wami. Dziś odprawiłem Mszę Świętą w intencji tego Kongresu, ażeby Wam Pan Bóg dał wiele łask, byście mogli dalej rozpowszechniać te sprawy fatimskie, o których 100 lat temu mówiła Matka Boża do prostych dzieci.
W 1996 roku wraz z biskupem Moskwy miałem okazję pielgrzymować do Fatimy. Odwiedziliśmy także Coimbrę, gdzie w tamtejszym klasztorze Karmelitanek Bosych mieszkała s. Łucja, wizjonerka z Fatimy. Była bardzo zadowolona, że mogła ujrzeć biskupów z państw byłego Związku Sowieckiego. Mieliśmy okazję zadać jej kilka pytań. Ja zadałem dwa. Pierwsze: czy nawrócenie, które ma dotknąć Rosję, odnosi się tylko do tego kraju, czy do wszystkich 15 państw, które składały się na ZSRS? Siostra Łucja stwierdziła, że ogólna nazwa „Rosja” dotyczy wszystkich tych państw. A moje drugie pytanie brzmiało: jakie będą symptomy nawrócenia Rosji? W odpowiedzi usłyszałem, że jednym z tych symptomów będzie fakt, iż z terytorium byłego ZSRS nie będzie więcej rozpowszechniana na świat bezbożna propaganda.
Choć wiemy, że do nawrócenia Rosji jeszcze droga daleka, to jednak dziś wydaje się, że ta bezbożna propaganda stamtąd już nie jest rozpowszechniana, a na pewno nie w takim stopniu, jak dawniej.
A jednak wiemy, że zło nadal istnieje. Dlaczego? Bo diabeł kusi każdego człowieka. Każdy z nas może zrobić miejsce dla Boga lub diabła. Boga – gdy oddajemy Mu cześć i służymy Mu według ducha Ewangelii, według ducha Chrystusa. Natomiast nasze odwrócenie się od Niego i bezbożny sposób życia to woda na młyn diabła.
Każdy może być tym, który niesie Orędzie Boże i musi to Orędzie nieść – z pokorą i w ciszy serca, tak jak Wy to robicie. Pan Bóg patrzy na to i może zmienić świat w jednej chwili. Diabeł został dawno pokonany. Nie ma żadnej perspektywy. Ci, którzy mu służą, już dawno przegrali.
Co możemy dla nich zrobić? Modlić się za nich, by zrozumieli swą klęskę. Musimy stanowczo i radykalnie odrzucić propozycję diabła, którą kiedyś skierował do Pana Jezusa, by oddać mu pokłon. Jeżeli – wzorem Zbawiciela – stanowczo odrzucamy propozycję diabła, to wtedy Bóg rządzi naszymi sercami i myślami. Nie trzeba być człowiekiem wykształconym, by to zrozumieć. Prawdę jest w stanie zrozumieć każdy.
Jednak przegrany diabeł robi wszystko, by nas kusić i wciągać w strefy swojego świata – w hedonizm, konsumpcjonizm, różnego rodzaju perwersje. Ci, którzy mu służą, mówią drwiąco – wy macie zasady, a my mamy pieniądze. Ale pieniądze przecież wcześniej czy później stracą na wartości, a zasady to fundament, który nigdy nie będzie zniszczony, bo na nich zbudowany jest gmach Boży.
Bracia i Siostry! Szukajmy w sobie Boga i Jego natchnień. Służmy Mu i trzymajmy się Jego, wtedy diabeł nam nie zagrozi. Jeżeli jednak będziemy rozwadniać katolicyzm, poniesiemy porażkę.
Katolik musi bowiem odważnie dawać świadectwo swej wiary, a dziś niestety wśród wielu panuje strach, obejmuje on nawet niektórych pasterzy. Wielu katolików traci wiarę. Ale nie zrażajmy się! Chrystus poszedł na Krzyż, by nas zbawić i pokazać nam właściwą drogę. Fakt, wszystko to wiąże się z jakimś cierpieniem, ale jeżeli połączymy to cierpienie z cierpieniami Chrystusa, to będziemy mieć udział w Jego zbawczej misji.
Módlmy się za tych wszystkich, którzy stracili wiarę. Módlmy się za naszych prześladowców, bo oni też mają dusze nieśmiertelne i także za nich Chrystus oddał Swe życie. Módlmy się za tych, którzy poszli na układ z tym światem. Nie zazdrośćmy im, że używają tego świata tak, jakby Bóg nie istniał. Oni idą drogą zatracenia. Przyjdzie jednak czas, gdy Pan Jezus powróci i rozliczy nas wszystkich z miłości.
Służmy Prawdzie! Ona nie może być ukryta! Ewangelia musi być głoszona wszędzie i w każdym środowisku. Głośmy Prawdę, że nie da się Chrystusa przysposobić do zepsutego świata. Nie możemy iść na kompromisy i nie możemy rozwadniać Jego nauki. Temu światu trzeba głosić pełnię nauki Chrystusowej. Tylko wtedy świat zobaczy, gdzie jest Prawda.
My, chrześcijanie, nie musimy szukać popularności i poklasku. To nie jest ważne. Ważne jest, byśmy należeli – i to mocno – do Chrystusa. Tym się trzeba szczycić. Nie ulegajmy antychrześcijańskim ideologiom, takim jak np. gender. To wszystko ma w nas zabić wiarę. A jeśli my stracimy wiarę, to kto zmieni ten świat?
Bracia i Siostry! Bądźmy dumni z tego, że jesteśmy katolikami. Jesteśmy bowiem powołani do zmiany tego świata w duchu Chrystusa i Ewangelii. Róbmy to konsekwentnie. Wsłuchujmy się w wolę Bożą. Idźmy za Chrystusem, bo On zwyciężył świat. I daje zwycięstwo każdemu, kto za Nim idzie. Bóg patrzy na nasze czyny i zna ich wartość. Z Jego pomocą idźmy do przodu i zwyciężajmy. Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący Ojciec i Syn, i Duch Święty!
Święci są naszymi sprzymierzeńcami, przewodnikami w drodze do Nieba. Spójrzmy na ich żywoty. To ludzie z krwi i kości, którzy jednak bezkompromisowo wybrali w życiu Boga. Z miłości do Chrystusa i w trosce o zbawienie swoje oraz bliźnich zaparli się siebie, odrzucili fałszywe „błyskotki” tego świata. W tym numerze przedstawiamy pustelnika, który w swym uniżeniu chciał być zapomniany przez wszystkich – św. Charbela Makhloufa.
Kocham Boga i ludzi
Pani Zofia Kłakowicz wspiera Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od 2007 roku. Urodziła się w miejscowości Stary Las koło Głuchołaz w województwie opolskim. Tam należała do parafii pod wezwaniem św. Marcina, w której przyjęła wszystkie sakramenty. Po zawarciu małżeństwa, którego 60. rocznicę będzie obchodziła z mężem w przyszłym roku, przeprowadziła się do sąsiedniego Nowego Lasu, do parafii pw. św. Jadwigi Śląskiej.
– Kocham Boga, kocham ludzi i dobrze mi z tym. W domu urządziłam „kaplicę”: krzyż Trójcy Świętej, figury Boga Ojca, Jezusa Miłosiernego, Jezusa Chrystusa – Króla Polski i naszych rodzin oraz figurę Matki Bożej oraz wielu świętych.
Bóg mnie prowadzi
– Ja jestem tylko po siedmiu klasach szkoły podstawowej. Nie miałam możliwości dłużej się uczyć, bo ojciec był inwalidą, mama była po pobycie na Syberii, a poza mną mieli jeszcze troje dzieci i trzeba było ciężko pracować w polu. To niesamowite, jak Pan Bóg mnie prowadził w moim życiu.
Wraz z mężem ufamy Bogu i Go kochamy. Mamy gospodarkę, hodujemy kury, uprawiamy ziemniaki, owoców się pełno u nas rodzi, robimy przetwory, dzielimy się z ludźmi. Ze zdrowiem już różnie bywa, ale nie dajemy się, a córka Katarzyna nam pomaga. Córka mieszka w Bielsku-Białej, wyposaża apteki i szpitale, otwiera i projektuje ludziom apteki. Ma bardzo dobrego męża.
Maryja otarła moje łzy
– Syn Jan zmarł w tamtym roku. To był bardzo dobry człowiek dla ludzi, znana osoba w powiecie. Był mechanikiem samochodowym, miał swój warsztat i dobrze wykonywał swoją pracę. Jego syn i córka teraz pracują w tym warsztacie.
– W tamtym roku, podczas oktawy Bożego Ciała, w święto Najświętszego Serca Pana Jezusa pochowaliśmy go, a w tym roku Matka Boża otarła mi łzy, bo akurat w oktawie zaprosiła mnie do Fatimy. Pan Bóg dał, że córka też skorzystała i była ze mną w tym miejscu, bo też bardzo kocha Pana Boga. Uważam, że to była też nagroda z Nieba.
Z Apostolatem w Fatimie
– Przed wyjazdem do Fatimy córka mi mówiła: „Mamuś, to jest jakieś Stowarzyszenie, ty pieniądze dajesz, a dzisiaj świat jest jaki jest; nie byłaś tam, nie wiesz. Trzeba wziąć pieniądze, bo nie wiadomo, jak będzie. Może trzeba będzie za nocleg zapłacić, może za jakieś obiady”. Ona wzięła i ja wzięłam i był kłopot, bo faktycznie, co się okazało – i to nas bardzo zaskoczyło – że wszystko było domknięte, wszystko było zadbane, była bardzo dobra opieka…
Co było dla mnie bardzo fajne, to pierwsze przeżycie, jeszcze w Krakowie, w hotelu, gdy pan prezes bardzo miło nas przywitał, z uśmiechem i serdecznością, słowami: „Szczęść Boże”. To było dla mnie takie piękne!
Na pielgrzymce poznaliśmy pracowników Stowarzyszenia; moja córka dużo z nimi przebywała. Pani przewodnik powiedziała, że taka paczka, jak nasza, to jest mało spotykana. Było pięknie, nie było kłopotów i na wszystko było dużo czasu. Córka dbała o mnie i Bogu dzięki, że była ze mną. Ja wiem, że to był palec Boży i zasługa Matki Bożej.
W Fatimie wychodziłam trochę wcześniej na Mszę Świętą o szóstej rano. Mieliśmy kapłana, z którym dużo rozmawiałam. Zamówiliśmy Mszę Świętą za Stowarzyszenie, za pracowników Stowarzyszenia oraz ich rodziny i ksiądz ją odprawił. Chcieliśmy w ten sposób wynagrodzić i żeby Pan Bóg Wam wynagrodził, Waszym rodzinom i całej organizacji.
Podziękowania
– Dziękuję Bogu Najwyższemu, Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu, a także Matce Najświętszej za wielkie łaski, którymi mnie obdarzyli. Dziękuję, że żyję bez żadnych uszczerbków na ciele. Jestem pewna, że Pan Jezus czuwa nade mną. Jest to znak, że krzyż jest naszą obroną zawsze, a szczególnie na te ostateczne czasy. Za wszystkie łaski i błogosławieństwa dla mnie i całej rodziny serdecznie dziękuję Stwórcy. Twoja cześć i chwała, po wszystkie wieki wieków. Amen. Wdzięczna Twoja służebnica Zofia.
Oprac. JK
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Pragnę podziękować za wszelkie informacje, broszury i książeczki, jakie otrzymuję od Państwa. Najbardziej cieszy mnie wydawane „Przymierze z Maryją”, ponieważ wiele trudnych spraw zostaje przedstawionych w klarowny sposób, wnosi wiele radości, ale przede wszystkim przybliża nam drogę do naszego Ojca. Czasami trzeba wrócić do początku i odnaleźć siebie, a to niełatwe. Wy w tym pomagacie. I róbcie to nadal, bo tego potrzebujemy.
„Przymierze z Maryją” jest początkiem. I z tego zrezygnować nie warto. To moje skromne zdanie, które podyktowane jest szczerą troską o byt „Przymierza…”. Sama jestem w trudnej sytuacji finansowej, dwoje dzieci uczących się poza domem to niemałe koszty. I dlatego z mężem postanowiliśmy ograniczyć wszystko do minimum przez jakiś czas, żeby stać nas było na utrzymanie domu. W dzisiejszych czasach jest to niełatwe zadanie, bo przez ostatnie lata przyzwyczailiśmy się do spełniania wszystkich swoich pragnień i zachcianek i nas też to się tyczy. Jednak trzeba wybrać, co w danym momencie jest ważniejsze. Nawet w pewnym momencie rozważaliśmy rezygnację z comiesięcznego datku na rzecz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi, ale moje sumienie by tego nie zniosło, więc nadal będziemy Państwa wspierać finansowo oraz codzienną modlitwą. Proszę Was zarazem o modlitwę za moją rodzinę, by wspólnie umiała przetrwać trudne chwile. Ja nie mogę ofiarować nic poza tym. Zatem bardzo mi przykro, że tak jest, ale z ufnością patrzę w przyszłość i wiem, że będziemy oglądać owoce Waszej działalności. Serdecznie pozdrawiam i polecam Was opiece naszej Matuchny Matki Bożej Rychwałdzkiej.
Dagmara z mężem
Szanowni Państwo
Bardzo dziękuję za Wasz wkład w krzewienie prawd wiary. Pragnę podziękować za otrzymane materiały edukacyjne, które poszerzają moją wiedzę religijną. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Trzeba dbać o to, aby wiara nie wygasła. Szczęść Wam Boże!
Jadwiga
Szczęść Boże!
Dziękuję za prowadzenie tak pięknych i potrzebnych akcji katolickich. W miarę moich możliwości wspieram Was w tym pięknym dziele materialnie i duchowo. Życzę Wam, abyście kontynuowali to dzieło jak najdłużej. Pozdrawiam serdecznie!
Janina z Krakowa
Szanowny Panie Prezesie
Wspominając niedawną konferencję „Czy chrześcijanie są skazani na ewolucję”, chciałbym bardzo podziękować za niezwykłą możliwość uczestniczenia w niej. Jest to dla mnie jedyna okazja do kontaktu na żywo z najwybitniejszymi naukowcami, którzy sami odnaleźli właściwą drogę prawdy, a teraz wskazują ją innym. Takie spotkanie to coś absolutnie bezcennego, co będę wspominał jako najpiękniejsze chwile w moim życiu. Pragnę podziękować wszystkim osobom zaangażowanym w to niezwykle ważne przedsięwzięcie.
Te wszystkie dzieła, co zrozumiałe, wymagają poświęcenia oraz wsparcia również finansowego. Chyba wszyscy to rozumieją, widząc przecież efekty Państwa działalności, ale zapewne widzi to również ta druga strona, która robi wszystko, aby to zniszczyć, co jest najlepszym dowodem na właściwy kierunek Państwa działalności. Doskonale zdają sobie z tego sprawę wszystkie siły, które wiedzą, że tego ewolucjonistycznego matactwa zapewne nie da się już długo utrzymać. Myślę, że właśnie dlatego sam plan zniszczenia musi być doskonały i właśnie dlatego postanowiono uderzyć w korzenie, czyli członków Państwa organizacji, tak, by nie mogli wesprzeć dalszego rozwoju tych dzieł.
Rozwiązania, które obecnie wdraża się w firmach produkcyjnych, to kierunek dokładnie wskazany przez śp. Pana Krzysztofa Karonia w polecanym przez niego filmie „Amerykańska fabryka” – dostępnym na Netflixie. Plan, który przygotowany jest krok po kroku dla wszystkich narodów. Myślę, że dlatego choć chcielibyśmy ogromnie pomóc dalszemu rozwojowi Państwa działalności, to będzie to coraz trudniejsze.
Rozwój Państwa wszechstronnej działalności na polu wiary – (by wspomnieć choćby o Apostolacie Fatimy czy piśmie „Przymierze z Maryją”), historii, polityki, prawa – Ordo Iuris, nauki – „Polonia Christiana” i informacji – PCh24.pl, Klubie Przyjaciół, to wszystko z dumą przypomina mi, że jestem Polakiem, a moi bracia i siostry, twórcy tych pięknych dzieł, przypominają mi o właściwej postawie moralnej.
Temat ewolucji inspirował mnie, odkąd pamiętam. Brakujące ogniwo, które „na pewno jest” i „niebawem wam go ukażemy”, to temat flagowy wszystkich „naukowych czasopism”. A ja, posiadając jedynie maturę, mam nadzieję, że większość wykładów rozumiem, bo przedstawione są w takiej formie, aby wszyscy mogli zobaczyć to, co najwybitniejszym umysłom udało się dostrzec pod mikroskopem. Ich geniusz dodatkowo polega na obserwacji zjawisk zachodzących w ułamkach sekund w mikro i makroskali.
Podsumowując, w mojej skromnej opinii pomysł udostępnienia tej wiedzy wszystkim chętnym jest wyrazem chrześcijańskiej miłości, wskazującej właściwą drogę do Boga. Przecież to nasz Stwórca oddał nam ziemię, abyśmy czynili ją sobie poddaną, nie czyniąc wiedzy tajemną, tylko dla wybranych. Jeszcze raz niech będzie mi wolno podziękować za całą działalność Państwa organizacji.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik
Szczęść Boże!
Wasza działalność zasługuje na szacunek i podziw! Otwieracie drzwi do serc ludzi zagubionych, pokazujecie inną drogę – uświadamiając, że życie to nie tylko praca, ale przede wszystkim duchowe potrzeby, które dają nadzieję i siłę do życia. Walczcie o serca, które są jeszcze uśpione. Powodzenia!
Anna z Mysłowic
Szczęść Boże!
Pragnę z całego serca podziękować za dwumiesięcznik „Przymierze z Maryją”. Od kilku lat gości on w moim rodzinnym domu, niosąc umocnienie duchowe, światło i pokój. I niech tak pozostanie jak najdłużej.
Daniel
