Z racji 90. rocznicy objawień Matki Bożej w Fatimie zastanówmy się nad Jej przesłaniem w kontekście coraz zajadlejszych ataków na Kościół Święty i głoszone przez niego niezmienne prawo Boże. Słowa Najświętszej Matki mogą być naszą tarczą w godzinach różnorakich prób i prześladowań, na jakie możemy zostać wystawieni z racji naszej katolickiej wiary.
Kościół Męczeński
Święty papież Pius X, aby zachęcić dzieci do gorliwej nauki religii, osobiście prowadził niedzielne katechezy dla najmłodszych rzymian. Dla sprawdzenia ich stanu wiedzy przepytywał ich z prawd katechizmowych. Zapytał więc pewnego razu o cechy wyróżniające Kościół katolicki i dowodzące jego boskich początków. Do odpowiedzi chętnie zgłaszało się wiele dzieci i za każdym razem odpowiadały na kolejne pytania papieża. Bez problemów wymieniały: Jeden! Święty! Katolicki! Apostolski! Ojciec Święty potakiwał i wreszcie powiedział: „Bardzo dobrze. Ale kto jest w stanie przedstawić jeszcze jedną cechę charakterystyczną Kościoła?" Dzieci patrzyły po sobie zakłopotane. Przecież w katechiźmie znalazły tylko te cztery przymioty. Po chwili ciszy, ze ściśniętym gardłem ten święty papież szepnął: „Męczeński!".
Rzeczywiście, w tamtych latach Stolica Apostolska musiała stawić czoła antyklerykalnej furii francuskiego 
rządu, który pod pretekstem rozdziału Kościoła od państwa pozbawił Kościół we Francji wszystkich jego dóbr, wyrzucił z klasztorów klauzurowych zakonników, wypędził kapłanów i siostry zakonne ze szkół publicznych i usunął z budynków państwowych wszelkie symbole religijne. Święty papież widział w tych wydarzeniach zapowiedź kolejnych prześladowań zmierzających do całkowitego wykluczenia religii katolickiej z życia publicznego nie tylko w samej Francji, lecz również w pozostałych krajach Europy. We Włoszech Stolica Apostolska została pozbawiona państwa kościelnego, a papież stał się więźniem pałacu w Watykanie. Wobec tej perspektywy prześladowań jawnych i zawoalowanych św. Pius X postanowił wezwać katolików do obrony praw Kościoła i zwalczania antyklerykalnych ustaw. Ceną, jaką trzeba było zapłacić, mogło być zaostrzenie prześladowań i... męczeństwo wielu. Stąd właśnie wzięło się smutne wyznanie Ojca Świętego wygłoszone w obecności młodych rzymian.
I wojna światowa przerwała kolejne posunięcia rządów wrogich Kościołowi. Poświęcenie i bohaterstwo wielu katolików, a zwłaszcza duchowieństwa, podczas wojennych zmagań sprawiły, że rządzącym trudno było wrócić do antykatolickich działań. We Włoszech podpisane Traktaty Laterańskie uznały Watykan za suwerenne państwo. Rząd Francji przyznał Kościołowi użytkowanie zagrabionych przez państwo katedr i kościołów, zobowiązując się do ich utrzymania. W innych krajach rozdział Kościoła od państwa dokonał się w mniej konfliktowy sposób i rozpoczął się czas względnego spokoju w sprawach religijnych.
Nie wszędzie jednak na świecie katolicy odczuli ten spokój. W Meksyku masoński rząd Eliasa Callesa otwarcie 
prześladował katolików, co doprowadziło do wybuchu powstania Cristeros, którego nazwa pochodziła od meksykańskich chłopów katolickich, którzy rozstrzeliwani wznosili okrzyki "Niech żyje Chrystus Król!". Powstanie zakończyło się masakrą jego katolickich przywódców po tym, jak rząd podpisał z episkopatem pokojowy układ. W Hiszpanii republikańsko-
komunistyczne władze dały upust swojemu ateizmowi i wrogości do Kościoła, gdy podczas wojny domowej w latach 1936-39 doprowadziły do wymordowania dziesiątków tysięcy ludzi, zwłaszcza przedstawicieli duchowieństwa 
diecezjalnego i zakonnego. W Europie Wschodniej antyreligijne zacięcie Stalina doprowadziło do śmierci lub umieściło w obozach 
koncentracyjnych miliony Rosjan, Ukraińców, Litwinów i mieszkańców innych państw zajętych przez ZSSR.
Panika związana z tzw. pandemią koronawirusa ogarnęła cały świat. Groza miesza się z ironią. Grozę wywoływały i chyba jeszcze ciągle wywołują informacje o śmierci zakażonych, zdjęcia trumien masowo wywożonych z prosektoriów przez ciężarówki… Ironię zaś wzbudzają: brak konsekwencji rządzących w podejmowanych działaniach prewencyjnych, zalew sprzecznych informacji i spiskowych teorii. Łatwo się w tym wszystkim zagubić. Zresztą ojcu kłamstwa zależy na tym, byśmy czuli się pogubieni, opuszczeni i osamotnieni – bez żadnej nadziei…
Szczęść Boże!
Chciałbym przekazać Państwu krótkie świadectwo. Jesteśmy z żoną w sakramentalnym związku małżeńskim już od 37 lat. Mamy dwie córki i 3-letniego wnuczka. Starsza córka mieszka za granicą, młodsza – tutaj z mężem i dzieckiem. Moja żona jest niepełnosprawna i niewidoma. Porusza się na wózku inwalidzkim. Ja jestem po trzech poważnych wypadkach. W roku 2006 spadły na mnie 24 palety. Miałem złamaną miednicę w pięciu miejscach i uszkodzone biodro. Leżałem w szpitalu dwa tygodnie. Później przywieźli mnie do domu, gdzie miałem spędzić w łóżku kolejne tygodnie. Po siedmiu dniach uratował mnie jednak bł. ks. Wincenty Frelichowski. Jego relikwie mamy w domu. Po wytrwałej modlitwie za wstawiennictwem błogosławionego Wincentego nagle udało mi się po kilku dniach wstać z łóżka. Lekarze nie dawali mi wcześniej szansy na pełne wyzdrowienie, ale jednak stało się inaczej. Po prostu pewnego dnia ks. Wincenty powiedział do mnie: „Wstań i chodź”. I chodzę do dziś i opiekuję się żoną, choć nieraz jest bardzo ciężko. Cieszę się jednak, że wraz z żoną możemy wspierać Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Prosimy o modlitwę za całą naszą rodzinę. Szczególnie za nasze zdrowie. Zostańcie z Bogiem.
Wacław z żoną Marią
Szanowna Redakcjo!
Jestem niesamowicie zbudowana Waszą działalnością. Przesyłane materiały bardzo sobie cenię. Czytam „Przymierze z Maryją”. Treściami dzielę się z najbliższymi. Moja rodzina jest wierna przykazaniom Bożym i kościelnym. Taka postawa jest budująca – dodaje siły i wiary do niesienia krzyża dnia codziennego.
W ostatnim czasie, pod koniec roku 2019, przeżywaliśmy trudne chwile, zresztą to trwa nadal. U mojego męża Jana wykryto raka jelita grubego. Badania, operacja, pobyt w szpitalu…
Można było to wszystko przyjąć, wytrzymać i działać tylko dzięki modlitwie do Boga, o którą prosiliśmy i nadal prosimy naszych znajomych i bliskich. Uczestnictwo we Mszy Świętej, odmawianie Koronki do Bożego Miłosierdzia w kaplicy szpitala zakonu bonifratrów przed cudownym obrazem Matki Bożej Uzdrowienia Chorych pomagały w tych trudnych chwilach. Pisząc o tym, pragnę podkreślić, że dzięki modlitwie, zaufaniu Opatrzności i Miłosierdziu Bożemu, mogliśmy przyjmować te wszystkie bolesne wydarzenia ze spokojem, powierzając również lekarzy opiece Ducha Świętego.
Teraz jesteśmy z mężem już razem, wspieramy się nawzajem i ufamy Bogu, że udźwigniemy ten krzyż. Prosimy o modlitwę.
Janina
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Szanowni Państwo
Pragnę podziękować za wszystkie pamiątki i upominki, które od Was otrzymuję. Chciałabym też podzielić się z Państwem świadectwem wyjścia z nałogu alkoholowego mojego syna Mariusza, który zmagał się z tym problemem przez trzy lata. Żona odeszła od niego, wyprowadzając się z dwojgiem dzieci do swojej matki. A ja codziennie modliłam się na różańcu o jego nawrócenie. Prosiłam Matkę Bożą i św. Ojca Pio o wstawiennictwo. Prosiłam Pana Jezusa o dar nawrócenia mojego syna. I stał się cud. Syn zachorował. Miał poważną operację głowy – usunięcia guza i krwiaka pod czaszką. Operacja się udała. A syn, gdy wychodził ze szpitala, powiedział: „Mamo, już nigdy nie zobaczysz mnie pijanego”. I dotrzymuje obietnicy. Od tego czasu minęło sześć lat i przez ten okres nie pił żadnego alkoholu. Założył firmę transportową, żona z dziećmi wróciła do domu. Obecnie mieszkają razem.
Dziękowałam i nadal dziękuję Panu Jezusowi, jak również Matce Najświętszej i św. Ojcu Pio, że mnie wysłuchali i uzdrowili mojego syna z tej choroby.
Napisałam te słowa, bo chcę podzielić się świadectwem, że dzięki mocnej wierze i modlitwie możemy otrzymać łaskę o którą prosimy. Szczęść Wam Boże. Życzę zdrowia i wszelkich łask.
Krystyna z Łódzkiego
Szczęść Boże!
Szanowna Redakcjo
Pragnę podzielić się z Państwem świadectwem. Urodziłam się w wielodzietnej, katolickiej, robotniczej rodzinie na wsi. Gdy miałam 6 lat, zostałam osierocona wraz z siedmiorgiem rodzeństwa, ponieważ zmarła nam mama. Tatuś dawał nam bardzo dobry przykład, wychowywał nas bardzo religijnie: prowadził do kościoła i uczył codziennej modlitwy.
Młodo wyszłam za mąż i urodziłam troje dzieci. Moje małżeństwo nie było jednak szczęśliwe, ponieważ mąż nadużywał alkoholu i znęcał się nade mną i nad dziećmi. Pomimo tego nigdy nie straciłam wiary w Boga. Wierzyłam, że zawsze jest ze mną i pozwala mi wytrwać. Każdego wieczoru klękaliśmy razem z dziećmi i modliliśmy się gorąco. Gdy dzieci usamodzielniły się i założyły własne rodziny, postanowiłam wyjechać do Grecji. W tym czasie mieszkał tam i pracował mój syn. Przez jakiś czas mieszkaliśmy razem, ale syn zachorował i zmarł.
Od znajomych dowiedziałam się, że w naszej parafii organizowane są spotkania ewangelizacyjne. Zdecydowałam, że i ja będę na nie uczęszczać. Tutaj bardzo uspokoiłam się wewnętrznie i doświadczyłam ogromnej duchowej radości. Brałam udział w rekolekcjach. Przez dwa lata, przed tym wspaniałym duchowym doświadczeniem, cierpiałam bardzo na ból prawej ręki, która mi drętwiała i traciłam w niej czucie. Wiele razy jeździłam do lekarzy, ale pomimo iż brałam leki, ból nie ustępował. Tego dnia modliliśmy się przed Najświętszym Sakramentem i w pewnym momencie odczułam drganie tej chorej ręki. Uświadomiłam sobie, że ból ustąpił. Od tego czasu upłynęło już 6 lat, a moja ręka jest zdrowa.
Dziękuję Ci, Panie Jezu, za to uzdrowienie. Dziękuję Ci też za to, że dałeś mi łaskę wytrwania i cierpliwości w czasie, gdy zmarł mój syn. Za wiarę i siłę w ciężkich chwilach mojego życia, dziękuję Panie Jezu. Wierzę w Ciebie, Boże żywy!
Anna z Żywca
Szanowny Panie Prezesie
Z całego serca dziękuję za modlitwę oraz wszystkie życzenia i upominki, Niech Pan Bóg i Matka Najświętsza mają w Swojej opiece Pana i wszystkich pracowników Stowarzyszenia. Niech obdarzą Was zdrowiem i wszelkimi łaskami. Bóg zapłać za wszystko i Szczęść Boże!
Janina
