Terminem kardynał w starożytnym Kościele określano proboszczów ponad dwudziestu głównych świątyń Rzymu. Z czasem stał się on tytułem przysługującym także biskupom 7 diecezji podrzymskich, mającym prawo odprawiania Mszy Świętej w głównych bazylikach miasta, oraz 14 diakonom opiekującym się poszczególnymi dzielnicami stolicy Państwa Kościelnego.
W zależności od pełnionej funkcji oraz stopnia święceń, przysługiwały im tytuły: kardynała biskupa, kardynała prezbitera i kardynała diakona. Grono to stanowiło rodzaj rady czy też senatu przy Ojcu Świętym.
Prestiż, jaki obecnie związany jest z urzędem kardynała, wynika w dużej mierze z przywileju udziału dzierżących go duchownych w wyborach papieża. Pierwotnie nowego biskupa Rzymu wskazywał lud Wiecznego Miasta, naturalnie przy udziale duchowieństwa. Niestety, na wynik takich wyborów często wpływ miała polityka wewnętrzna (współzawodnictwo między rodami rzymskimi) i międzynarodowa (wpływy cesarza i innych monarchów). Nic więc dziwnego, że pojawiło się kilku papieży niepotrafiących sprostać wysokim standardom duchowym, których wymaga urząd ziemskiego namiestnika Chrystusa Pana. Stąd do dziś niektóre ich czyny stanowią pożywkę dla krytyków Kościoła, a u katolików wspomnienie o ich pontyfikatach wywołuje rumieniec zażenowania.
Aby wykluczyć, a przynajmniej ograniczyć tego typu przypadki, papież Mikołaj II, w roku 1059 powierzył prawo wyboru papieży wąskiemu gronu kardynałów biskupów. Ponad sto lat później, w 1179 roku, Aleksander III rozszerzył to grono o kardynałów prezbiterów i kardynałów diakonów.
W 1245 roku Ojciec Święty Innocenty IV nadał członkom kolegium kardynalskiego honorowy przywilej pierwszeństwa przed patriarchami i arcybiskupami. Na znak wysokiej pozycji w Kościele mogli nosić czerwony kapelusz pielgrzymi. Kolor symbolizował gotowość właściciela do przelania krwi za Chrystusa. Kapelusz, podobnie jak ozdobiony szafirem pierścień, wręczał nominatowi papież. Wypowiadał przy tym następujące słowa: Na pochwałę Boga i dla ozdoby Stolicy Apostolskiej przyjmij ten czerwony kapelusz, oznakę godności kardynalskiej. Niech będzie on znakiem, że dla wywyższenia wiary świętej, dla pokoju i spokoju chrześcijaństwa, dla wzrostu i trwałości Świętego Kościoła Rzymskiego musisz się okazać nieustraszonym aż do przelania krwi. Obecnie, gdy kapelusz kardynalski wyszedł z użycia, podobną formułę wypowiada Namiestnik Pana Jezusa nakładając na głowę nominata szkarłatny biret.
Należy podkreślić, że to nakrycie głowy ma długą tradycję. Prawo do noszenia czerwonego biretu, a także purpurowego płaszcza (i dosiadania białego konia okrytego czerwonym czaprakiem), otrzymali kardynałowie jeszcze od papieża Pawła II w roku 1464. Nieco wcześniej Bonifacy IX (1389–1404) dał im przywilej ubierania czerwonej sutanny.
W średniowieczu kolegium kardynalskie liczyło z reguły poniżej 30 członków. W 1586 roku Ojciec Święty Sykstus IV podniósł ich liczbę do 70 (6 kardynałów biskupów, 50 kardynałów prezbiterów oraz 14 kardynałów diakonów). Z czasem jednak potrzeby Kościoła sprawiły, że to grono się powiększyło. Obecnie zalicza się do niego 128 hierarchów, z tym że prawo do udziału w wyborze papieża (konklawe) mają tylko ci purpuraci, którzy nie ukończyli jeszcze 80. roku życia.
Kardynałowie są czasem nazywani książętami Kościoła. I rzeczywiście, taki tytuł przysługuje im od pontyfikatu Innocentego X. Wcześniej, w roku 1630, papież Urban VIII obdarzył ich tytułem eminencja. Władzę swą kardynałowie sprawują kolegialnie, w ramach kongregacji, lub też zasiadając w różnego rodzaju kolegiach i dykasteriach kurii rzymskiej.
Pierwsi Polacy otrzymali nominacje kardynalskie na początku XV wieku, nie wszyscy jednak przyjęli ofiarowywaną im godność. Do wybitniejszych książąt Kościoła należeli biskupi: Zbigniew Oleśnicki, Fryderyk Jagiellończyk, Stanisław Hozjusz, Jerzy Radziwiłł, Bernard Maciejowski. Kardynałami zostali także synowie Zygmunta III Wazy – bp Jan Albert Waza i Jan Kazimierz. Ten drugi zrzekł się godności po przyjęciu korony króla Polski. W tym miejscu należy zaznaczyć, że tytuł kardynała diakona mogli otrzymać nie tylko kapłani, ale także mężczyźni posiadający niższe święcenia duchowne.
Także w późniejszych wiekach w kolegium kardynalskim zasiadali przedstawiciele Kościoła polskiego. Jeden z nich, kard. Karol Wojtyła, został papieżem i sam powoływał nowych członków kolegium. Obecnie czerwone szaty nosi czterech Polaków, z czego jeden przekroczył wiek 80 lat.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
