Z kształtowaniem wrażliwości religijnej dziecka w rodzinie związany jest cały szereg stereotypów, uprzedzeń i postaw. Często rodzice, stając w obliczu zadań i obowiązków dotyczących wychowania religijnego dziecka, czują się zdezorientowani, zagubieni czy niepewni. Zdarza się, że ten wymiar kształtowania osobowości u dzieci i młodzieży odkładany jest przez rodziców na dalszy plan jako sprawa drugorzędnej wagi lub zupełnie rzecz nieistotna, by po latach przypomnieć o sobie ze zdwojoną siłą, często gdy jest już niestety za późno. W wielkim skrócie przyjrzyjmy się kilku charakterystycznym zagadnieniom związanym z tym tematem.
Stara prawda mówi o tym, że rodzic nie może przekazać dziecku czegoś, czego sam nie posiada. Nieszczęśliwa matka nie wychowa szczęśliwego dziecka. Ojciec, który postępuje zgodnie z oświeceniową zasadą Jana Jakuba Rousseau, że drogowskaz nie musi kroczyć drogą, którą wskazuje, nie zmotywuje swoich dzieci do wędrowania właściwą ścieżką ku Bogu.
Mówić Bogu o dzieciach!
Wychowanie religijne powinniśmy zaczynać od pracy nad sobą. Tylko własne nawrócenie może stać się dla innych impulsem i inspiracją do otwarcia się na świat wiary. Zasadniczym zadaniem jest przekazywanie doświadczenia głębokiego sensu życia. Dziecko przyglądając się rodzicom, widzi, że wszystko, co przytrafia się w życiu: troski i niepowodzenia, sukcesy i porażki, radość i cierpienie, zabawa i trudy codzienności, są częścią większego planu zaprojektowanego dla człowieka przez Boga i przyjmowanego w pokorze. Święty Jan Bosko przypominał, iż nie tylko należy mówić dzieciom o Bogu, ale – co ważniejsze – mówić Bogu o dzieciach. Pierwszym wymiarem ewangelizacji dzieci w rodzinie jest modlitwa za nie, jeszcze w czasie poprzedzającym modlitwę razem z nimi.
Najlepiej jest pamiętać o modlitwie w intencji własnych dzieci zanim jeszcze się urodzą lub nawet zanim zostaną poczęte. Młodzi ludzie powinni modlić się nie tylko o wspaniałego współmałżonka, ale też o świętość dla swoich własnych, przyszłych dzieci. Dobrym wprowadzeniem jest Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego. Dotyczy to też małżeństw planujących przyjęcie kolejnych potomków. Pomijając fundamentalne wprowadzenie w życie Boże, jakim jest sakrament chrztu, należy pamiętać o całym szeregu duchowych darów, które rodzice mogą przekazać tym najbardziej przez siebie oczekiwanym Darom Boga.
Dzieci należy błogosławić w każdym miejscu i w każdym czasie, gdy tylko jest to możliwe: znakiem krzyża, modlitwą, aktem strzelistym. Zawsze: przed snem, w nocy, gdy podchodzimy do ich łóżeczek, przed wyjściem na spacer lub do przedszkola. W przypadku niemowląt ogromne znaczenie ma modlitwa wznoszona przez matkę w trakcie karmienia piersią. Jeżeli chodzi o starsze dzieci, ważne jest uczenie maluchów dziękczynienia przed i po posiłku. Modlitwa powinna być krótka, ale to nie znaczy, że koniecznie musi być infantylna. Już małe dzieci mogą bardzo dojrzale modlić się o dobre życie i dobrą śmierć: Noc spokojną i śmierć szczęśliwą niech nam da Bóg Wszechmogący – Ojciec i Syn i Duch Święty.
Zadanie ojca i matki
Już maluchy mogą towarzyszyć rodzicom w ich własnej modlitwie, przysłuchując się np. Liturgii Godzin, Różańcowi czy obserwując milczące skupienie w trakcie kontemplacji. Bardzo szybko wtedy chłoną atmosferę wyciszenia i żywej obecności Jezusa Chrystusa. Nie należy zaniedbywać czytelnych znaków wiary: ikony, krzyża, płomienia świecy palącej się na stole. Filarem pobożności w rodzinie jest modlitwa własna rodziców, a dopiero później z dziećmi. Tym, na którym opiera się budowanie wiary, jest zawsze ojciec, to on stanowi główny punkt odniesienia i jest pierwszym obrazem kochającego Boga Ojca. Nikt, nigdy i nic nie może zwolnić go z tego obowiązku. Zaniedbania w tym względzie mogą mieć w przyszłości katastrofalne konsekwencje. Żona stanowi bezcenne wsparcie w tym zadaniu. Jej powołanie polega na wprowadzaniu miłości i wrażliwości w tę dziedzinę.
Już najmłodsze dzieci powinny uczestniczyć z rodzicami we Mszy Świętej. Niekoniecznie muszą to być tak zwane „msze dziecięce”, które niestety bywają niekiedy pozbawione koniecznej powagi i doświadczenia sacrum. Dziecko przyzwyczajone od najmłodszych lat, doskonale odnajduje się w typowej Eucharystii dla dorosłych. Uczy się tego, przyglądając się rodzicom.
Lektura religijna
Ogromnie ważne jest wprowadzanie przez rodziców w życie rodziny lektury religijnej i czytania Pisma Świętego. Księgarnie dostarczają w tym względzie naprawdę imponującej ilości propozycji. Pomijając obustronne korzyści wynikające z czytania książek dzieciom przez rodziców, tworzy to podstawowe zakorzenienie pod przyszły intelektualny rozwój religijny dziecka. Oczywiście to wychowanie nie dotyczy tylko najmłodszych. Rodzice nadal w ciągu życia kształtują duchowo swoje nastoletnie, a później już całkiem dorosłe dzieci, ale jak pisał Rudyard Kipling: to już zupełnie inna historia…
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
