Powołane do życia przez św. Wincentego a Paulo Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia (szarytek) odgrywa szczególną rolę w rozpowszechnianiu sakramentaliów.
Naszym czytelnikom znana jest historia Cudownego Medalika objawionego siostrze Katarzynie Labouré oraz czerwonego Szkaplerza Męki Pańskiej przekazanego przez Pana Jezusa s. Apolonii Andriveau. Dziś przedstawiamy szkaplerz Niepokalanego Serca Maryi, od koloru tkaniny nazywany zielonym, oraz postać jego apostołki, siostry Justyny Bisqueyburu.
Urodzona 11 listopada 1817 roku w leżącej na południu Francji miejscowości Mauléon przyszła wizjonerka była córką trudniącego się kupiectwem Klemensa Bisqueyburu i jego żony Urszuli Albine d’Anglade. Osiągnąwszy 22 rok życia, latem 1839 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Po trzymiesięcznym postulacie odbytym w Pau, Justyna Bisqueyburu przekroczyła progi Domu Generalnego w Paryżu przy Rue du Bac 140, by kontynuować formację zakonną.
Objawienia Maryi
18 stycznia następnego roku, odbywającej właśnie rekolekcje młodej nowicjuszce, ukazała się Matka Boża. Miała na sobie długą, opadającą na bose stopy, białą suknię oraz jasnoniebieski płaszcz. Rozpuszczone włosy opadały swobodnie na ramiona. W rękach trzymała Niepokalane Serce, z którego wychodziły w górę jasne promienie. Podobne widzenia powtórzyły się jeszcze kilkakrotnie w ważniejsze święta maryjne, napełniając Justynę podziwem i bojaźnią Bożą.
Niepokalane Serce Maryi, módl się za nami…
Po obłóczynach s. Bisqueyburu trafiła do domu zgromadzenia w Blangy, by uczyć w szkole. Tam, 8 września, w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, ponownie ujrzała Bogarodzicę. Tym razem płonące serce trzymała Ona w prawej dłoni, natomiast w lewej miała płat zielonego sukna z tasiemką. Po obu stronach szkaplerza znajdowały się dwa obrazki: z jednej wizerunek Niepokalanej Pośredniczki Łask (w pozie jak w poprzednich widzeniach), a z drugiej rozbłyskujące jasnym, przeźroczystym płomieniem Jej Przeczyste Serce przeszyte mieczem i zwieńczone złotym krzyżem oraz otoczone napisem: Niepokalane Serce Maryi, módl się za nami teraz i w godzinę śmierci naszej. Usłyszała jednocześnie wewnętrzny głos, nakazujący jej sporządzenie szkaplerza według wskazanego wzoru, który będzie wyjednywał grzesznikom nawrócenie i zapewniał ludziom szczęśliwą śmierć. Widzenie to powtarzało się jeszcze dwukrotnie.
Przesłaniem Maryi siostra Justyna podzieliła się z przełożoną, a nieco później poinformowała o wszystkim ks. Jana Marię Aladela, który, notabene, wcześniej wtajemniczony był w objawienia Maryi św. Katarzynie Labouré.
Siła ufności i wiary
Zgodnie z wolą Matki Najświętszej poświęcone przez kapłana sakramentalium należy nosić w okolicy serca, zawieszone na tasiemce lub umieszczone w ubraniu (np. w wewnętrznej kieszeni marynarki) oraz modlić się codziennie przytoczonymi wyżej słowami widniejącymi na szkaplerzu. Dodajmy, że zielonego szkaplerza można użyć także w przypadku, gdy zabiegamy o nawrócenie grzesznika, który odmawia przyjęcia szkaplerza. W takim przypadku należy włożyć sakramentalium do pościeli, wszyć w ubranie lub po prostu ukryć w mieszkaniu takiej osoby i modlić się w jej intencji. Jak oznajmiła Maryja, otrzymanie obiecanych łask zależy od siły ufności i wiary dających i noszących szkaplerz.
Dość szybko szkaplerz Niepokalanego Serca Maryi stał się znany we Francji, a z czasem także w innych krajach. Najgłośniejszym cudem było nawrócenie mordercy arcybiskupa Paryża ks. Denysa Affre, zabitego podczas zamieszek 1848 roku w stolicy Francji. Po jedenastu latach od zbrodni jedna z szarytek podłożyła szkaplerz do szpitalnego łóżka bluźniącego Bogu ateisty. Ku zdziwieniu wszystkich pacjent wkrótce poprosił o przyprowadzenie księdza i odbył spowiedź. Przyznał się także do zbrodni dokonanej na arcybiskupie.
Wobec licznych świadectw otrzymanych łask duchowych, jak i uzdrowień osób noszących zielony szkaplerz, Ojciec Święty Pius IX dwukrotnie wyraził ustnie swą aprobatę dla rozpowszechniania tego sakramentalium.
Dalsze życie wizjonerki
Wróćmy jeszcze do losów s. Justyny Bisqueyburu. Pokorna zakonnica nigdy nie pyszniła się wielkim zaszczytem, jaki ją spotkał ze strony Matki Bożej. Prawdę znali tylko jej przełożeni i kilka sióstr w zgromadzeniu. Przez szereg lat pracowała w szpitalach i lazaretach wojskowych, m.in. podczas Wojny Krymskiej oraz w Algierii. Była obecna także na polu bitwy pod Mentaną, gdzie wojsko papieskie dzięki swej brawurze zatrzymało pochód rewolucyjnej armii Józefa Garibaldiego, dążącej do zdobycia Rzymu, stolicy Państwa Kościelnego. Zmarła 23 września 1903 roku w opinii świętości.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
