Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Drodzy w Chrystusie Panu!
Lato to czas wypoczynku, ale również czas ubioru o wiele bardziej lekkiego i swobodnego niż w zimie czy wczesną wiosną. Z jednej strony do lżejszego ubierania się zmusza nas temperatura, ponieważ chcemy czuć się wygodnie i swobodnie, a w dużej mierze również moda, kiedy to ona naprawdę decyduje o zakładanym stroju, a nie warunki dyktowane przez aurę. W tym czasie wypada sobie postawić pytanie o godny katoliczki i katolika ubiór nie tylko do kościoła, ale także poza nim. Nasze przekonania i zasady życiowe nosimy przecież ze sobą wszędzie, nie tylko do świątyni. O tym, że do Domu Bożego należy ubrać się godnie, pisaliśmy już jakiś czas temu. Ośmielę się dziś postawić tezę, że godnie i na sposób katolicki trzeba ubierać się także do sklepu i do pociągu, także nad rzekę i na morską plażę. Ktoś może pomyśleć: Przesada! To zależy jednak, jak człowiek traktuje swoje ciało i co uważa za godny ubiór, biorąc pod uwagę fakt, że nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego.
Nasi przodkowie bardzo dawno temu okrywali się skórami, gdyż chcieli tylko zasłonić się przed zimnem. Bardzo szybko jednak ludzie doszli do wniosku, że to okrywanie się może być zupełnie proste, ale też może ukrywać w sobie elementy piękna, harmonii – to, co byśmy ogólnie nazwali dziś elegancją. Niestety, nieprzyjaciel człowieka – szatan – bardzo szybko zauważył, że przez ubiór można także wpływać na myśli i pragnienia ludzkie. Prędko postanowił z tego skorzystać i tak zwieść ludzi, żeby za modne i postępowe uważali to, co pobudza ich zmysłowość i wszelkie niższe pragnienia, a zatem skłania do grzechu.
Już w Starym Testamencie odnajdujemy opis strasznego, podwójnego grzechu sprawiedliwego przecież w głębi serca króla Dawida. A wszystko zaczęło się od przyglądania się kąpiącej się na dachu domu żonie Uriasza. Może ktoś powiedzieć: Skoro się kąpała, to raczej nie była ubrana. To prawda. Ale czyż dzisiejsi mężczyźni i kobiety w swoich strojach nie przypominają raczej ludzi kąpiących się niż ubranych? Można by ich nazwać „na wpół ubranymi”. I tak właśnie „na wpół ubrani” wchodzą do kościoła.
Zauważmy, co św. Paweł pisze o ubraniu kobiet: w skromnie zdobnym odzieniu, niech się przyozdabiają ze wstydliwością i umiarem, nie przesadnie zaplatanymi włosami, nie złotem czy perłami, czy kosztownym strojem, lecz dobrymi uczynkami, co przystoi kobietom, które się przyznają do pobożności (1 Tm 2,9–10). Jaki z tego wniosek? Przecież św. Paweł żył dwa tysiące lat temu. To prawda, ale pamiętajmy, że kobiety pogańskie, greckie i rzymskie były nie mniej „wyzwolone” niż dzisiejsze, jeżeli chodzi o strój i obyczaje. Chrześcijanki postępowały inaczej, gdyż rolę kobiecego i w ogóle ludzkiego ciała widziały w odniesieniu do Odkupienia, dokonanego przez Pana Jezusa. Skoro więc Chrystus Pan nabył nas dla Siebie własną Krwią, to powinniśmy na naszym ciele widzieć krople Krwi Chrystusowej. Czy to w porządku, kiedy ciało, na którym jest Krew Pana, jest prawie nagie? Czy to w porządku, kiedy ciało, które nosi na sobie ślady Męki Zbawiciela w sposób duchowy, jest pomalowane, jak nie przymierzając, cyrkowy klaun? Na pewno nie!
Czy zatem katoliczki mają wszystkie chodzić ubrane jak siostry zakonne i – broń Boże – bez żadnego makijażu? Tak bym też nie powiedział. Myślę, że bardzo ważne jest to słowo w liście św. Pawła „przesadnie”. Przesadnie wystrojona kobieta i mężczyzna stają się pretensjonalni i śmieszni. Kobieta z przesadnym makijażem budzi raczej politowanie niż podziw. Kobieta i mężczyzna w ubraniu przesadnie skąpym albo przesadnie luźnym, obojętnie czy na ulicy, czy w sklepie, bo nie mówię nawet o kościele, sami o sobie wydają świadectwo, że są raczej ludźmi płytkimi, o małej wrażliwości nie tylko duchowej, ale także kulturowej.
Naprawdę, można być ubranym bardzo skromnie, a wcale nie być zaniedbanym. Ale do tego potrzeba pewnego smaku, pewnej elegancji. Czy tego można się nauczyć? Nauczyć może nie, ale można to intuicyjnie przyswoić. Zauważmy, że człowiek prawie bezwiednie upodabnia się do tych, z którymi przebywa. Jeżeli ktoś na swoich przyjaciół wybiera ludzi, którzy czytają, modlą się, potrafią rozmawiać na tematy dotyczące nie tylko zabaw i dyskotek, ale także duszy, to nawet nie zauważy, jak powoli zacznie mieć tę samą wrażliwość, elegancję duchową, pewien ład w sposobie ubierania się, stosowania makijażu…
Tak więc, Kochani Przyjaciele, jeśli jako kapłan miałbym odpowiedzieć na pytania: Czy katoliczce godzi się malować? Jak powinien ubierać się chrześcijanin i chrześcijanka w różnych okolicznościach życia?, odpowiedziałbym: Z umiarem, nie przesadnie.
Na czas urlopów i wakacji wszystkich polecam Matce Najświętszej.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
