W Księdze Mądrości czytamy, że z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę (Mdr 13,5). W rzeczy samej – jak trafnie zauważa wczesnochrześcijański teolog zwany Pseudo-Dionizym Areopagitą – rzeczy Boskie ukazują się nam nie inaczej jak pod symbolami zastosowanymi do naszej ułomnej natury. Zachwyt nad doczesnym pięknem wiedzie wprost do poznania Piękna wiecznego.
Katolicki kościół musi tchnąć niekwestionowanym pięknem. Nie może być inaczej, ponieważ katolicka świątynia jest domem Boga. I to nie w sensie symbolicznym, alegorycznym czy metaforycznym, ale najzupełniej realnym. W każdym katolickim kościele mieszka żywy Bóg – w swoim Ciele i Krwi, Duszy i Bóstwie. Czyż więc godzi się, by miejsce zamieszkania Tego, który jest najwyższym stopniem piękna oraz przyczyną sprawczą, wzorcową i celową wszelkiego stworzonego piękna – jak to pięknie ujął średniowieczny filozof Ulryk ze Strasburga – nie odzwierciedlało na maksymalną miarę ludzkich możliwości doskonałości swego Najświętszego Lokatora?
Pałac Boga
Każde dziecko przedszkolne wie, że król mieszka w pałacu – a królewski pałac to najwspanialszy gmach w całym kraju. Skoro więc władcy tego czy innego z ziemskich królestw przystoi takie mieszkanie, to o ileż powinien je przewyższać okazałością, dostojeństwem i elegancją pałac Króla Wszechświata?
Nasi przodkowie w pełni tę sprawę rozumieli. Wielbili więc Pana całym pięknem, na jakie tylko było ich stać: twardością marmuru, niezniszczalnością złota, blaskiem srebra, fakturą szlachetnego drewna, a nade wszystko – całym kunsztem pochodzącym z Bożego daru inteligencji i kreatywności.
A czynili to na żądanie samego Boga, który już Mojżeszowi nakazał wykonanie świętego przybytku (Wj 25,8), aby mógł On zamieszkać pośród nas. Pan zażyczył sobie wówczas wszystkiego co najlepsze, najdroższe i najwykwintniejsze: złota, srebra i szlachetnych kamieni, purpury fioletowej i czerwonej, drewna akacjowego, wonności, karmazynu, bisioru i skór delfinów. I nie interesowało Go, że Jego lud tkwi właśnie w samym środku pustyni – skądże więc ma wziąć skóry delfinów i bisior sporządzany z wydzieliny małżów morskich?
Bo Bóg nie znosi prowizorki ani tandety. Przecież tandetna świątynia to tandetne bóstwo. Na to mogą sobie pozwolić poganie, którzy sami wymyślili swoich bożków na własny obraz i podobieństwo, ale nie Lud Boży czczący Stwórcę i przyczynę wszystkiego co piękne (wedle określenia świętego Klemensa z Aleksandrii).
Chrześcijanom jednak, niestety, zdarza się hołubić tandetne lub kiczowate wyobrażenie Boga Wszechmogącego. Strzeżmy się tego, bo to swoisty rodzaj fałszu, a Ojciec Niebieski fałszem się brzydzi. W Królestwie Niebieskim nie ma miejsca na tandetę – wszak ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg (1 Kor 2,9)…
Brama do Nieba
I w tym właśnie rzecz! Bóg wymaga od człowieka doskonałej czci, zapierającej dech w piersiach liturgii i pięknej świątyni nie w celu zaspokojenia własnej próżności, bo w Nim nie ma ani cienia próżności, tylko dla naszej nauki i rozwoju duchowego. Niedoskonałe piękno świątyni zbudowanej rękami ludzkimi (Hbr 9,24) ma w nas budzić niezaspokojoną tęsknotę do doskonałego domu nie ręką uczynionego, lecz wiecznie trwałego w Niebie (2 Kor 5,1).
Bo w jakim celu w ogóle Pan stworzył piękno? Jak do tej pory nikt nie odpowiedział na to pytanie bardziej wyczerpująco od naszego narodowego wieszcza, Cypriana Kamila Norwida, który w Promethidionie orzekł, iż piękno na to jest, by zachwycało do pracy; praca – by się zmartwychwstało.
Oto syntetyczne przedstawienie celu ludzkiego życia i drogi wiodącej do niego. Mamy pójść na zmartwychwstanie życia (J 5,29) poprzez mozolną pracę w pocie oblicza swego (Rdz 3,19). A piękno – pierwotne, Boskie, odbite w pięknie ziemskim – ma nas pokrzepiać w nieuniknionych chwilach słabości.
Oczywiście, piękna świątynia sama z siebie nie gwarantuje nikomu zbawienia, ale niezaprzeczalnie podnosi ducha w wiernych – człowiekowi zanurzonemu w jej splendorze łatwiej poczuć się bliżej Boga. Nie jesteśmy czystymi duchami, lecz istotami cielesno-zmysłowymi i tak też postrzegamy otaczającą nas rzeczywistość – również duchową.
Ignorowanie tego faktu prowadzi do błędu popełnionego przez protestantów, którzy w swej „reformatorskiej” pysze uznawszy się za prawdziwych czcicieli, zdolnych oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie (J 4,23), zamienili kościoły na synagogopodobne domy modlitwy ogołocone ze wszelkich elementów zdobniczych. I co? Nie od dziś kraje protestanckie są wylęgarnią apostazji i ateizmu…
Nie idźmy tym tropem. Nie ulegajmy bałamutnym twierdzeniom, że Bogu nie trzeba naszych darów, bo wszystko przecież od Niego pochodzi. Owszem, Bogu nie, ale nam trzeba – abyśmy zachwycając się pięknem stworzenia, budzili w sobie zachwyt jego Stwórcą.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
