Początek i połowa lat 90. w Polsce to czas intensywnego budowania nowego „porządku” po tzw. transformacji ustrojowej. Społeczeństwo zmęczone biedą, prymitywizmem, siermięgą i szarzyzną PRL-u zachłystuje się liberalną demokracją i barwnością wolności, przekraczając niekiedy granicę rozpasania. Z telewizorów w ramach programów TVP takich jak „7 Dni Świat” można się dowiedzieć o postępach demokratyzacji w całym bloku wschodnim, a stadiony zamieniają się w kolorowe, czasem kiczowate bazary, na których sprzedaje się i kupuje niemal wszystko z tzw. Zachodu.
Jednak dla nas – rozsianej po całej Polsce – grupki licealistów, a za chwilę studentów, nowy świat, owszem, jest oazą wolności, ale i zbiorem niebezpiecznych symptomów zapowiadających nowe starcie z chrześcijaństwem w naszej Ojczyźnie. Szybkie przepoczwarzenie się różnej maści komunistów i socjalistów, dotychczas walczących z Kościołem, w „miłujących wolność demokratów” dbających o tzw. neutralność światopoglądową, musiało u części przynajmniej społeczeństwa wzbudzać niepokój. Z Zachodu napływały już informacje o pladze aborcji, promocji różnej maści zboczeń oraz legalizacji w niektórych krajach związków homoseksualnych. W naszym kraju, po pierwszej fali wolności gospodarczej i gwałtownym rozwoju za sprawą polskiej przedsiębiorczości, przyszedł czas na balcerowiczowskie schładzanie gospodarki, które zaowocowało potężnym bezrobociem i wzrostem przestępczości. Niektóre miasta, takie jak mój rodzinny Radom, stały się wprost nie do życia ze względu na brak perspektyw i kryminogenną atmosferę.
Tymczasem w Krakowie świeżo upieczeni studenci spotykają się w ramach Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego i rozprawiają o tym, co było niegdyś chwałą i chlubą cywilizacji chrześcijańskiej. Utrzymują przy tym ścisły kontakt i współpracę w ramach organizacji KZ-M pod wodzą śp. Artura Górskiego z grupami m.in. w Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu i innych miastach. Na prelekcjach, spotkaniach i w piśmie „Pro Fide, Rege et Lege” rozważają o katolickiej niegdyś Europie i wielkiej Polsce, o wzorze katolickiego państwa i monarchy, o porządku hierarchicznym, o wyprawach krzyżowych, zakonach rycerskich, o błogosławionej wówczas królowej Jadwidze, powstaniu w Wandei i wrogiej Kościołowi oraz chrześcijaństwu rewolucji francuskiej.
Nie zachwycają się ani liberalną demokracją, ani współczesnym stanem cywilizacji zachodniej i postępującym kryzysem wiary, mającym być rzekomą wiosną Kościoła. Szukają powrotu do źródeł wielkości cywilizacji chrześcijańskiej i badają przyczyny jej obecnego upadku. Do takiego środowiska grupki młodych konserwatywnych studentów trafił ze swoją misją pan Leonard Przybysz – Brazylijczyk polskiego pochodzenia z brazylijskiego Stowarzyszenia Obrony Tradycji, Rodziny i Własności (TFP). To było już w trakcie jego drugiego pobytu w Polsce (pierwszy jeszcze pod koniec lat 80.) na prośbę wielkiego obrońcy Kościoła i myśliciela prof. Plinia Corrêi de Oliveiry, założyciela brazylijskiego TFP. To dzięki panu Leonardowi, a także jego brazylijskiemu koledze Antoniemu Czai, grupa konserwatywnych i katolickich aktywistów studenckich zapoznaje się z proroczą myślą i opus magnum profesora Plinia Rewolucja i Kontrrewolucja.
Tak rodzi się w Krakowie zaczyn pod Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, które stanie się polskim TFP. U jego podstaw leżą dwie wielkie analizy, dwóch wielkich obrońców Kościoła – królewskiego kaznodziei doby Kontrreformacji, broniącego katolickiego porządku w Kościele i Rzeczypospolitej, Sługi Bożego ks. Piotra Skargi oraz obrońcy Kościoła i cywilizacji demaskującego proces antychrześcijańskiej Rewolucji – prof. Plinia Corrêi de Oliveiry.
Pierwszą dużą akcją Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi stała się publiczna wynagradzająca modlitwa różańcowa za grzech bluźnierstwa, a jednocześnie protest przeciwko filmowi Dogma przed krakowskim kinem „Wanda” w święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny 8 grudnia 2000 roku. Tak zaczęliśmy budzić sumienia Polaków dzięki wsparciu setek tysięcy Przyjaciół i Darczyńców w całej Polsce!
Sławomir Skiba, wiceprezes Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
