W czasie wakacyjnego pobytu w Gostyniu na Świętej Górze, po wieczornej Mszy św., spotykam Marlenę Trąbkę – mamę czwórki dzieci: Julii, Daniela, Oliwii i Gabriela. – Jestem szczęśliwą mamą. Staram się równo rozdzielać swoją matczyną miłość między dzieci. Na pewno popełniam błędy. Staram się jednak, jak umiem, wychować je dobrze. Muszę wyznać, że macierzyństwo daje mi ogromne szczęście – mówi pani Marlena.
Marlena Trąbka trzyma na rękach prawie rocznego syna. Kiedy na nią patrzę, wydaje mi się, że ma może 30 lat. Szybko wyprowadza mnie jednak z błędu i śmiejąc się mówi, że Gabryś jest jej czwartym dzieckiem, a pierwsza córa ma już dziewiętnaście lat. Gdy to słyszę, przestaję się dziwić. Nie pierwszy raz przekonuję się, że macierzyństwo służy kobietom…
CUD MACIERZYŃSTWA
Marlena Trąbka wyznaje, że kiedy wychodziła za mąż, gdzieś w sercu czuła, że chce mieć dużo dzieci. – Nigdy nie mówiłam tego głośno, ale kiedy po raz kolejny orientowałam się, że noszę dziecko, zawsze uważałam to za cud – mówi kobieta.
I choć dla samej pani Marleny macierzyństwo jest wielkim darem, jej znajomi – jak wyznaje – nie rozumieją tego. – Nieraz słyszałam, że to patologia, że to niemodne. Dla mnie to wszystko jednak wygląda inaczej. Przecież wiem, czym jest antykoncepcja i mogłabym z tego korzystać, gdybym nie chciała dzieci, gdybym nie uważała jej za zło, za grzech. Mnie macierzyństwo, bycie z dziećmi, śledzenie jak się rozwijają, daje ogromne poczucie szczęścia, nie rozumiem więc kobiet, które uchylają się przed byciem matką – podkreśla kobieta, dodając, że choć po czterech ciążach ma różne dolegliwości i bardzo dokucza jej kręgosłup, nie zamieniłaby swojego życia na żadne inne.
URATOWANE DZIECKO
Bycie mamą daje ogromne poczucie szczęścia. Czasem jednak przychodzą trudne chwile. Bardzo trudne. Zwłaszcza, kiedy trzeba walczyć o życie dziecka…
Trzy lata temu pani Marlena po raz czwarty była w stanie błogosławionym. Niestety, w dwudziestym tygodniu ciąży ze skurczami i krwawieniem trafiła do szpitala. Lekarze nie dawali wielkich szans, że kobieta donosi dziecko. – Skurcze trwały dzień i noc. Bardzo bolałam nad tym, kiedy jeden z lekarzy powiedział: „To jest za młode żeby żyć”. Dla niego moje dziecko było tylko „to”, on nie traktował go jak człowieka. Płakałam, bardzo bałam się, że je stracę, a przecież to dziecko. Moje dziecko – wspomina pani Marlena.
Kiedy kobieta leżała w szpitalu, jej mąż – pan Sebastian – musiał normalnie pracować, a jednocześnie zajmować się trójką dzieci. Jeździł też do swojej żony, by choć chwilę przy niej być, by ją wspierać. – To była niezła szkoła dla męża – śmieje się dziś pani Marlena.
Sebastian Trąbka zawierzył wówczas bardzo mocno Bogu i Maryi życie i zdrowie swojego malutkiego jeszcze nienarodzonego dziecka i żony. – Każdego dnia wstawałem wcześnie rano, kiedy dzieci jeszcze spały i biegłem na Świętą Górę do Matki Bożej Świętogórskiej na Mszę św. na godz. 6.30. Tam się modliłem. Błagałem Maryję o życie dla mojego maleństwa i mojej żony – wspomina pan Sebastian.
I choć skurcze nie ustały przez kolejne trzy miesiące, dziecko trwało i rosło w łonie swojej mamy. – Gabriel przyszedł na świat w trzydziestym szóstym tygodniu. Urodził się zdrowy i tak jest do dziś. Mamy za co dziękować Matce Bożej – mówi Marlena Trąbka.
TO WIELKA ŁASKA
Żona pana Sebastiana opowiada, że przed laty nie byli tak blisko Pana Boga jak dziś. Nie pochodzą z rodzin, w których wiarę wysysa się niemal z mlekiem matki. – Był taki czas, że Pan Bóg był gdzieś z boku naszego życia. Ważna była praca, pieniądze. Czas problemów z Gabrielem to czas naszego nawrócenia. Za nie jesteśmy wdzięczni Matce Bożej i św. Józefowi, o wstawiennictwo którego bardzo się modliłam, kiedy leżałam w szpitalu – wyznaje kobieta.
Pan Sebastian podkreśla, że problemy większe czy mniejsze wciąż są obecne w ich życiu. – Teraz jednak każdego dnia uczestniczę we Mszy Świętej i czuję, że łatwiej się nam żyje, a problemy stają się jakieś łatwiejsze i słodsze. Kiedy dzieje się coś złego, zawsze czujemy opiekę i pomocną dłoń. To wielka łaska – podkreśla Sebastian Trąbka.
Kiedy kończymy rozmowę, pani Marlena mówi: – Choć mam już swoje lata, z radością przyjęłabym piąte dziecko, jeśli tylko Bóg sprawiłby kolejny cud!
MP
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
