Szkaplerz święty to jedna z naszych broni przed szatanem. Przynosi korzyść – jak mówił pewien lekarz – nie tylko duszy, ale nawet ciału człowieka. Jednak przede wszystkim pomaga w dobrej śmierci. Matka Boża obiecała:
Ktokolwiek, nosząc go pobożnie, w nim umrze, nie dozna ognia piekielnego. Liczne demony, które ze wzmożoną mocą atakują konającego, uciekają od osoby przyobleczonej w szatę Maryi, krzycząc, że nic nie mogą poradzić wobec mocy, jaką Ona posiada. Oto historia pewnej kobiety chorej na raka kości.
Helena nie miała łatwego życia. Wcześnie umarł jej mąż i jako wdowa przez długie lata musiała zmagać się z trudnym dziełem wychowania dwójki dzieci: córki i syna. Nigdy jednak – co potwierdzają ci, którzy ją znali, rodzeństwo i same dzieci – nie padły z jej ust słowa narzekania. Helena dowiedziała się o chorobie już w zaawansowanym stadium jej rozwoju; lekarz, który interpretował wyniki badań, łapał się za głowę, nie dowierzając, jak można jeszcze w takim stanie tak dobrze funkcjonować. A dodajmy, że Helena należała do tych osób, które nie potrafią siedzieć na miejscu i nic nie robić. Praktycznie zawsze było coś, czym trzeba było się zająć.
Niebawem po fatalnej diagnozie rozpoczęło się leczenie. Nadzieję na cudowne uzdrowienie miała tylko najbliższa rodzina. Z pewnością nie mieli jej lekarze. Mimo kosztownych i dotkliwych kuracji, w krótkim czasie stało się jasne, że właściwie nie ma ratunku dla matki, zwłaszcza, że nowotwór atakował inne części ciała. Helena brała coraz większe dawki środków uśmierzających ból. Jednak, co ciekawe – mimo tak mocnych narkotyków, które tak naprawdę w niewielkim stopniu jej pomagały – za każdym razem, kiedy odwiedzano ją w szpitalu czy też w domu, wytężała wszystkie siły, by jeszcze swobodnie móc porozmawiać z gośćmi. I nawet wtedy – choć było widać, jak wielkie spustoszenie czyni nowotwór – starała się nie mówić o swoim bólu. Jedynie wśród najbliższych czasami miewała gorsze chwile. Była trochę niecierpliwa.
Helena otwarta na Słowo Boże często oddawała się różnym modlitwom. Tuż przed śmiercią – jeszcze przed ostatnim wyjściem ze szpitala, do którego już nigdy miała nie powrócić – przyjęła szkaplerz. Przyjęła go nabożnie, w pełni świadoma, a modlitwy związane z jego nałożeniem odmawiała także inna chora leżąca obok na łóżku. Uroczystość odbyła się w piątek, w święto Najświętszego Imienia Maryi. Od tego momentu wszystko potoczyło się szybko, ale co najważniejsze – spokojnie i w dobrej atmosferze.
W południe ta schorowana kobieta wróciła do domu, z czego bardzo się cieszyła. Dzieci zadbały o to, aby matka nie musiała umierać w hospicjum. Wieczorem około godz. 22.00 rozpoczęło się czuwanie. Chora miała trochę nieskoordynowane ruchy, ale mimo to wypowiedziała słowa: W imię Ojca i Syna i Ducha św. Amen, a następnie zaczęła modlitwę „Ojcze Nasz”, „Zdrowaś Maryjo”, Koronkę do Bożego Miłosierdzia... W trakcie modlitwy wyciągała jeszcze ręce i głaskała po twarzy osoby zgromadzone przy jej łóżku. Dzieci pocieszała. Wzywała Matkę Bożą i Pana Jezusa. Widziała też swojego zmarłego małżonka. Nagle zachwyciła się pięknem kwiatów...
W sobotę około 1.00 nad ranem śpiewała ostatnie pieśni nabożne, oczekując na swoje cudowne przejście do Pana. Patrzyła spokojnym, ale zarazem bardzo przenikliwym wzrokiem. Znowu głaskała dzieci i zapewniała, że ich kocha oraz że będzie z nimi. Ostatnie słowa brzmiały: Kocham was i z niezwykłym spokojem, trzymając rękę na szkaplerzu zawieszonym na szyi, a wzrok skierowawszy ku obrazowi, na którym widniało Najświętsze Serce Pana Jezusa, przymknęła powieki. Spokojnie odeszła do Wieczności zaopatrzona sakramentami świętymi w sobotę, 13 września, w rocznicę piątego objawienia fatimskiego, w wigilię uroczystości Podwyższenia Krzyża Świętego.
Następnego dnia wnuczka jadąc z mamą do domu rodzinnego, z którego jeszcze nie zabrano ciała babci, niezwykle rozentuzjazmowana – co rzadko się jej zdarza – wykrzyknęła spoglądając w niebo: – Patrzcie! Babcia idzie wysoko na niebie. Dwa dni później ta mała, niespełna trzyletnia dziewczynka, która sama doświadczyła wiele cierpienia z powodu poważnej choroby, pocieszała wujka, opłakującego śmierć swojej matki – jedynej najbliższej osoby poza siostrą: – Wujku, nie trzeba płakać. Nie trzeba. Babcia była ubrana na biało i żółto.
Pogrzeb odbył się w poniedziałek 15 września w święto Najświętszej Maryi Panny Bolesnej.
Agnieszka Stelmach
Ta historia wydarzyła się naprawdę. I to całkiem niedawno.
W tym numerze pragniemy zastanowić się z jednej strony nad fenomenem śmierci, a z drugiej – nad świętością. Jedno jest pewne, śmierć to dopiero początek nowego Życia. Życia bez końca. Jakie jednak ono będzie, zależy od naszych codziennych wyborów.
Pani Stanisława Tracz pochodzi z parafii pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego w Rzeczycy Ziemiańskiej, niedaleko Kraśnika. O swoich początkach w Apostolacie Fatimy mówi tak: – Znalazłam ulotkę w skrzynce pocztowej, zauważyłam że jest na niej wizerunek cudownej Matki Bożej Fatimskiej, przeczytałam i postanowiłam przystąpić do tej duchowej wspólnoty. A było to już prawie 20 lat temu…
Panią Stanisławę poznałem w trakcie pielgrzymki Apostolatu do Fatimy w maju tego roku. – Jestem bardzo szczęśliwa, że tam byłam i że zwiedziłam tyle sanktuariów. To trzeba przeżyć, bo tego nie da się opisać. Przeżyłam to głęboko i bardzo dziękuje całemu Stowarzyszeniu – powiedziała kilka tygodni po powrocie do Polski.
Nasza rozmowa była jednak przede wszystkim okazją do tego, żeby dowiedzieć się, skąd Pani Stanisława wyniosła swoją głęboką wiarę i wyjątkową cześć do Najświętszej Maryi Panny.
Zasługa mamy i babci
– Wiarę przekazała mi szczególnie moja mama Stanisława i babcia Wiktoria. Babcia była bardzo skromną kobietą. Pamiętam jak mama wysłała mnie do niej w Wielki Piątek, a babcia powiedziała wtedy do mnie: – Dziecko, dzisiaj jest Wielki Piątek, je się tylko chleb i pije się tylko wodę.
– Mama nauczyła mnie między innymi, że na święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny święci się ziele, a na zakończenie oktawy po uroczystości Bożego Ciała święci się wianki. To co widziałam u mamy, starałam się naśladować i zachować. W dzień ślubu dostałam od niej obraz Matki Bożej Częstochowskiej.
– Uważam, że wszystkie łaski – błogosławieństwo i opiekę Maryi – dla rodziny i dla siebie otrzymałam dzięki modlitwie za wstawiennictwem Jasnogórskiej Pani. Gdy byłam chora, prosiłam Matkę Najświętszą o zdrowie i zostawałam wysłuchana. To tylko umacniało moją wiarę. Swoimi modlitwami wspomagałam też inne chore osoby z mojej rodziny. A teraz, w każdą sobotę, odmawiam nowennę do Matki Bożej Częstochowskiej, a każdego 13. dnia miesiąca dziękuję Matce Bożej Fatimskiej za zdrowie i opiekę.
Róża Różańcowa
W swojej parafii Pani Stanisława należy do koła różańcowego pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej; niedawno została jego zelatorką. – Do Róży Różańcowej należy 15 kobiet. Trudno o więcej osób, bo młodzi nie bardzo się garną. Staramy się, żeby odmawiany był cały Różaniec włącznie z tajemnicami światła dodanymi przez Jana Pawła II. Zmianki mamy w pierwszą niedzielę miesiąca.
Piękno katolicyzmu ludowego
Doskonałym wyrazem i świadectwem wiary Pani Stanisławy jest pomoc w prowadzeniu modlitwy przy zabytkowej kapliczce i krzyżu, znajdujących się w jej rodzinnej miejscowości. – Na nabożeństwa majowe i czerwcowe chodzę pod krzyż i do kapliczki z obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Modlę się tam przeważnie z sąsiadkami i koleżankami. Czasami w środy, z moją siostrą cioteczną Józefą, odmawiamy przy kapliczce nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Pamiętam, że jak byłam dzieckiem, młodą dziewczyną, to w tym miejscu też się modlono. Teraz my staramy się przekazać ten zwyczaj młodszemu pokoleniu.
Na trudne sprawy święta Rita
Oprócz szczególnego nabożeństwa do Matki Bożej Pani Stanisława zwraca się też często do świętej Rity. – Koronkę, modlitwy i książkę o św. Ricie otrzymałam ze Stowarzyszenia. Do tej świętej modlę się codziennie, a zwłaszcza 22. dnia każdego miesiąca. Robię też bukiet na jej cześć. Wzięłam również udział w zorganizowanej przez Stowarzyszenie akcji złożenia róż w sanktuarium św. Rity we Włoszech.
Maryja słynąca łaskami
Warto nadmienić, że parafia Pani Stanisławy w Rzeczycy Ziemiańskiej posiada piękny, drewniany i zabytkowy kościół pochodzący z połowy XVIII wieku. Można w nim podziwiać rokokowe rzeźby i malowidła ścienne, ambonę i chrzcielnicę. Najważniejszą ozdobę bogato zdobionego wnętrza świątyni stanowi ołtarz główny z obrazem Matki Bożej Łaskawej.
Oprac. Janusz Komenda
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Od długiego czasu biłam się z myślami, czy podzielić się świadectwem o otrzymanych łaskach w szerokim gronie Czytelników, czy głęboko trzymać to w swoim sercu. Zadaniem każdego katolika jest jednak szerzenie wiary, mówienie o otrzymanych łaskach głośno, zwłaszcza teraz, gdy młodych ludzi w kościołach jest coraz mniej.
Rok 2017 był bardzo trudnym czasem w moim życiu. Od 3 lat byłam młodą mężatką, bardzo chciałam mieć dziecko. Miałam wszystko: dom, pracę, miłość, poukładane życie religijne, bardzo dobre wyniki zdrowotne, a mimo to nie mogłam zajść w ciążę. Dni mijały, a ja zaczęłam popadać w depresję. Małżeństwo bez dziecka wydawało mi się bez przyszłości, coraz częściej dochodziło do kłótni między mną a mężem. Pewnego dnia otrzymałam przesyłkę od Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi, w której był różaniec. Moje zdziwienie było ogromne: Skąd? Jak? Za darmo? Dla mnie? Odczytałam to jako wołanie Matki Bożej o modlitwę. Zaczęłam modlić się na tym różańcu, jednak nadal nie mogłam zajść w ciążę, a mój entuzjazm znów opadł. Zaczęły pojawiać się nawet myśli samobójcze…
Pewnego dnia w odwiedziny do moich teściów przyjechał znajomy ksiądz. Porozmawiałam z nim, a on wręczył mi modlitwę, którą wziął ze sobą niby przypadkiem. Był to „Akt oddania się przeciwko niepokojom i zmartwieniom”. Od pierwszego przeczytania poczułam w sobie spokój, którego nie miałam od 2 lat. Odmawiałam ten akt codziennie i modliłam się na różańcu. Uwierzyłam, że Bóg da mi dziecko, potrzeba tylko cierpliwości i wytrwania. Po kilku miesiącach miałam bardzo realny sen, obudziłam się cała zapłakana z radości. We śnie towarzyszyła mi ogromna jasność i usłyszałam piękny głos: „Będziesz miała dziecko”. W rocznicę ślubu zaszłam w ciążę, a dziś mam już dwie córki.
Teraz Matka Boża i słowa „Jezu, Ty się tym zajmij” pomagają mojej drugiej córce w walce o zdrowie, gdyż urodziła się z wadą serca. Na dziś rokowania są dobre. Polecam odmawianie tej pięknej modlitwy każdemu, kto ma problemy życiowe. W życiu bywa ciężko, jednak z Bożą pomocą łatwiej jest przez to przejść, czego i ja jestem przykładem.
Anna
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję za przesłanie obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej. Jest on dla mnie bardzo ważny! Wiele modliłam się przed tym obrazem w Klinice Akademii Medycznej we Wrocławiu, kiedy mój mąż był po wypadku. Miał 1 procent szans na przeżycie. Najpierw była trudna operacja, potem długa rehabilitacja. Dzisiaj mąż jest całkowicie sprawny. Dziękuję za tę łaskę! Pozdrawiam Was serdecznie.
Blandyna z Dolnośląskiego
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za przesłanie mi „Przymierza z Maryją” wraz ze smutnym listem… W liście pisze Pan Prezes o odległym miejscu w Iraku, gdzie znajduje się katolicka świątynia, w której to podczas niedzielnej Mszy Świętej dochodzi do zamachu. Terroryści z Państwa Islamskiego strzelają do bezbronnych ludzi, są zabici i ranni.
Panie Prezesie, ta porażająca scena jest nie do przyjęcia i w głowie się nie mieści. Możemy sobie wyobrazić, jakby to się wydarzyło w Polsce, choć już słyszymy o profanacjach i zakłóceniach Mszy Świętych, pobiciach księży. W naszych czasach nie słyszało się o napadach czy profanacjach. My, Apostołowie Fatimy, nie możemy jednak ograniczać się do emocji. Kiedy widzimy takie zło na świecie, musimy odpowiedzieć sobie, co teraz możemy zrobić, aby to zmienić? Aby z Bożą pomocą to zło zmienić w duchowe dobro dla siebie i bliźnich. Jak wiemy, wielu świętych naszych patronów to też byli męczennicy za wiarę katolicką. W naszym 130. numerze „Przymierza z Maryją” głównym tematem jest męczeństwo i prześladowania chrześcijan. Zyskaliśmy więc rzetelną wiedzę na temat współczesnych prześladowań.
Pisze Pan Prezes, że musimy wysłać „Przymierze…” do 202 000 osób i musimy zebrać 670 000 zł. Ta kwota nie jest jeszcze taka duża. Zbieraliśmy większą i daliśmy radę, to teraz razem też damy radę. Martwi mnie jednak, że coraz rzadziej docieramy do naszych bliźnich. Co się z nimi dzieje? Czy nie chcą współpracować z naszym Stowarzyszeniem?
Dobrze jest sobie uświadomić, że mój datek pieniężny w żaden sposób nie równa się z ofiarą życia, którą składają codziennie nasi prześladowani bracia i siostry w różnych częściach świata…
Ewa z Olkusza
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Szanowni Państwo, bardzo szczytny cel akcji, związanej z szerzeniem kultu Matki Bożej Miłosierdzia moim skromnym zdaniem zasługuje na to, aby ją wspierać. Odmówiłem modlitwę błagalną do Matki Miłosierdzia, jest piękna, bardzo Wam za nią dziękuję.
Bez Waszego Stowarzyszenia nie doświadczyłbym tego, czego teraz mam okazję doświadczyć. Dziękuję raz jeszcze, że jesteście i działacie tak prężnie.
Wojciech z Rodziną z Buska-Zdroju
Szczęść Boże!
Dziękuję Panu Bogu i Matce Bożej Fatimskiej, że jesteście i czynicie piękne dzieła na chwałę Bożą i rozpowszechniacie kult Fatimskiej Pani. Wszystko, co robi Stowarzyszenie, jest według mnie zawsze aktualne i ma głębokie znaczenie dla nas, katolików. To dla mnie zaszczyt być Apostołem Fatimy i wierzę, że to dzieło Matki Bożej. Módlmy się za siebie wzajemnie i nie ustawajmy w szerzeniu kultu Maryjnego!
Iwona z Wielunia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Droga Redakcjo, skończyły się już na szczęście obostrzenia związane z koronawirusem, a niestety w naszych świątyniach Komunia Święta nadal jest rozdawana na rękę. W związku z tym warto propagować szczególnie 111. numer „Przymierza z Maryją” z roku 2020, w którym znajduje się artykuł „Komunia Święta na rękę. Czy to się godzi?”, który bardzo poważnie traktuje tę kwestię. Przy okazji pragnę podziękować Państwu za Waszą działalność. Ona wniosła wiele dobra do mojego życia i przyczyniła się do pogłębienia mojej wiary. Dziękuję za przesyłanie „Przymierza…”, mimo że nie zawsze mam możliwość wsparcia Państwa finansowo. Pozdrawiam serdecznie.
Karolina
