Były wikariusz apostolski w Wietnamie i zarazem egzorcysta, bp Louis?Christian-Marie de Coomann, napisał książkę Diabeł w klasztorze. Opisał w niej nadzwyczajne działania demona dręczącego nowicjuszki ze Zgromadzenia Sióstr Miłośniczek Krzyża w Phat-Diem.
Pewien wietnamski buddysta o imieniu Minh zakochał się w katoliczce Marii Dien. Dziewczyna nie chciała jednak wyjść za mąż i wstąpiła do klasztoru Sióstr Miłośniczek Krzyża.
Urażony Minh udał się do znanej buddyjskiej świątyni w Den Song i poprosił dżiny (w rzeczywistości demony), by sprawiły, aby dziewczyna zrezygnowała ze swojego powołania i wyszła za niego za mąż.
Niebawem klasztor zaczął nawiedzać demon, skutecznie utrudniając siostrom prowadzenie normalnego życia. Chociaż głównym celem ataku była Maria Dien, szatan siał zamęt także wśród pozostałych 8 nowicjuszek.
Od początku września 1924 r. dżin pagody Den Song nie pozwalał spać Marii i jej współtowarzyszkom, straszliwie hałasując. Na dach klasztoru w nocy nieustannie spadały kamienie. Czasami przez całą noc niewidzialna ręka biła Marię.
Siostry postanowiły wezwać ojca Louisa de Coomanna MEP, młodego wówczas misjonarza, i opowiedziały mu o niezwykłych zdarzeniach. Kapłan na początku nie wierzył w to, co usłyszał. Niemniej jednak podjął środki ostrożności i zabronił siostrom mówienia komukolwiek o tym, co się działo w zakonie. Myślał bowiem, że da się to wytłumaczyć w sposób naturalny, tzn. że młodziutkie siostry są za bardzo znerwicowane i mają zbyt bujną wyobraźnię. Był przekonany, że negatywne emocje szybko miną.
Sprawy jednak stawały się coraz poważniejsze. W nocy z 21 na 22 września 1924 r. demon dręczył Marię Dien, czego świadkiem były wszystkie nowicjuszki. Nagle jedna z nich wzięła krzyż i podała go dziewczynie do ucałowania. Ku ich zdziwieniu krzyż… zniknął. Odnaleziono go dopiero na drugi dzień.
Od tego momentu prawie w każdą noc na dach klasztoru spadały ciężkie przedmioty – raz były to kamienie, innym razem cegły, patyki, ziemniaki, butelki itp.
Niemniej przerażające były głosy, które dochodziły do sióstr. Niekiedy słyszały cyniczny śmiech, innym razem – hałas klaksonu, syren alarmowych, mocnego pukania do drzwi, walenia bębnów, jeszcze innym razem słychać było szlochanie ludzkie, prychanie koni, przerażający szczebiot itp.
Wszystko to sprawiało, że noce stawały się koszmarem, a siostry poddane były niełatwej próbie nerwów. Bez pomocy łaski Bożej z pewnością by tego nie wytrzymały: albo pospiesznie opuściłyby mury klasztoru, albo… odeszłyby od zmysłów.
Pewnego razu demon powiedział Marii: – Ktoś przyszedł do mojej pagody (Den Song) i zażądał, abym sprawił, byś wróciła do świata. Nie dam ci spokoju, dopóki nie opuścisz klasztoru. A potem zakonnica ujrzała upiorną zjawę. Od tego czasu demon ukazywał jej się częściej. Czasami przybierał postać spowiednika i dawał absurdalne porady młodym nowicjuszkom. Siostry jednak o wszystkim informowały przełożonego, co je chroniło przed popełnieniem błędów.
Pewnej nocy diabeł uniósł Marię wysoko i powiedział jej, że zamierza ją zabrać do domu jej ukochanego. Wówczas Maria ucałowała relikwię św. Teresy od Dzieciątka Jezus, którą zawsze nosiła przy sobie. Demon natychmiast ją upuścił. Dziewczyna spadła na ziemię z wysokości ponad 15 metrów, nie odnosząc żadnych obrażeń ciała!
Z biegiem czasu niektóre zakonnice zaczęły zachowywać się tak, jakby były opętane. Potrafiły wysoko podskakiwać, dosięgając czubków drzew, albo leżeć na gałęziach tak cienkich, że w normalnych warunkach złamałyby się one pod ich ciężarem. Aby sprowadzić je na ziemię, trzeba było intensywnie się modlić i kropić święconą wodą.
Innym razem, jedna z dziewcząt w obecności ojca Louisa de Coomann podskoczyła tak wysoko, że aż złapała się belki podtrzymującej strop, po czym zawisła na jednej ręce, utrzymując się w tej pozycji przez dłuższą chwilę. Wreszcie zeskoczyła, uderzając o ziemię z wielkim impetem. Nie odniosła przy tym żadnych urazów.
Spośród wszystkich działań demona najgorsze było sianie niezgody między mieszkankami klasztoru oraz wzbudzanie antypatii do Marii Dien, która nie została wyrzucona z zakonu tylko dlatego, że nie pozwolił na to ojciec Coomann. Zapoznawszy się z sytuacją, przełożeni młodego wówczas misjonarza Louisa de Coomann udzielili mu pozwolenia na dokonanie egzorcyzmu. Wszystkie nowicjuszki trzeba było siłą przeciągnąć do miejsca, w którym można było poddać je obrzędowi uwalniającemu od wpływu szatana. W końcu, dzięki egzorcyzmom, licznym nowennom, osobistym ofiarom oraz pokucie, ataki demona osłabły, by całkiem ustąpić pod koniec 1926 r.
Mimo nadzwyczajnych działań szatana, żadna z nowicjuszek nie opuściła klasztoru. Siostra Marie-Catherine Dien nie tylko pozostała w Zgromadzeniu Sióstr Miłośniczek Krzyża, ale otrzymała też mistyczne dary – mogła m.in. oglądać twarzą w twarz swoją patronkę św. Katarzynę ze Sieny, która pomagała jej na co dzień. Pod koniec życia była mistrzynią nowicjatu. Zmarła w opinii świętości 16 sierpnia 1944 r.
Oprac. Agnieszka Stelmach
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
