Założenie szkaplerza daje człowiekowi udział w szczególnych łaskach z nim związanych. Jednak szkaplerz to nie płaszcz, do którego Luter przyrównywał Bożą sprawiedliwość, nauczając błędnie, że Bóg okrywa nim człowieka, ofiarowując mu zbawienie bez względu na stan jego duszy. Szkaplerz jest pomocą dla nas, i tylko od noszącego go zależy, czy współpracując z łaską Bożą dostąpi zbawienia, czy też żyjąc w grzechu, zasłuży na potępienie.
Geneza szkaplerza jako przedmiotu jest dość banalna. Ten prostokątny pas materiału, z otworem na głowę, noszony był niegdyś przez zakonników (na piersiach i plecach) dla ochrony habitu przed zabrudzeniem lub zniszczeniem. Z woli Bożej stał się on strojem niezwykłym – szatą zbawienia.
Św. Szymon Stock
Chyba najbardziej znany i rozpowszechniony jest brązowy szkaplerz Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Według tradycji otrzymał go od Matki Bożej generał zakonu karmelitów św. Szymon Stock w nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. w klasztorze Aylesford, na południu Anglii. Działo się to w trudnym dla zakonu czasie, gdy wyparty przez muzułmanów z Ziemi Świętej, gdzie rozwinął się podczas wypraw krzyżowych, szukał miejsca dla siebie w Europie. Gdy św. Szymon modlił się słowami antyfony Flos Carmeli, ukazała mu się Bogarodzica w otoczeniu aniołów i rzekła doń, przekazując mu brązowy szkaplerz: Przyjmij, najmilszy synu, szkaplerz twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania.
Przywilej sobotni
Przyjęcie przez mnichów szkaplerza stało się źródłem wielu łask dla Karmelu, a przeszkody piętrzące się dotąd na drodze do zadomowienia się Zakonu w Kościele europejskim zniknęły. Wiek później Maryja ukazała się papieżowi Janowi XXII. Zgodnie z Jej życzeniem Ojciec Święty ostatecznie zatwierdził Zakon Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Matka Boża przekazała mu także obietnicę dla członków wspólnoty karmelitańskiej, według której wszystkich zakonników, którzy po śmierci trafią do czyśćca, uwolni w pierwszą sobotę po śmierci (tzw. przywilej sobotni). Ojciec Święty spełnił wolę Najświętszej Maryi Panny 3 marca 1322 roku, za pośrednictwem tzw. bulli sobotniej.
Szkaplerz dla świeckich
Związane ze szkaplerzem wspaniałe łaski sprawiły, że zapragnęli go przywdziać także liczni świeccy. Przyjmowali je potężni monarchowie, ale także prości ludzie. Przy klasztorach karmelitańskich powstawały bractwa szkaplerzne i tercjarskie. 7 grudnia 1604 roku papież Klemens VIII zezwolił na erygowanie takich bractw także przy kościołach parafialnych.
Szkaplerz dla świeckich, który w przeciwieństwie do zakładanego przez zakonników nosi się pod wierzchnim ubraniem, otrzymał formę dwóch prostokątnych kawałków sukna, złączonych ze sobą sznurkami bądź tasiemkami. Dawniej płatki materiału miały wymiar 20 na 25 cm. W XX wieku rozpowszechniły się szkaplerze mniejsze, o wymiarach 2 na 3 cm. Na wykonanych z wełny prostokątach umieszcza się wizerunek trzymającej w dłoni szkaplerz Matki Bożej z Dzieciątkiem, a z drugiej Najświętszego Serca Pana Jezusa. Należy jednak zaznaczyć, że nie są one obowiązkowe.
Szczególne łaski
Oprócz przywilejów wymienionych przez Maryję: szczególnej Jej opieki w trudnych chwilach życia, uniknięcia potępienia wiecznego oraz wyzwolenia z czyśćca w pierwszą sobotę po śmierci, noszący szkaplerz mogą otrzymać odpusty zupełne pod zwykłymi warunkami w dzień przyjęcia do bractwa oraz w dni kilku świąt związanych z tradycją karmelitańską (16 maja, 16 lipca, 20 lipca, 1 października, 15 października, 14 listopada i 14 grudnia). Odpusty cząstkowe można otrzymać za noszenie (w dzień i w nocy) oraz ucałowanie szkaplerza. Naturalnie musi to iść w parze z zachowywaniem przykazań Bożych oraz odmawianiem przepisanych modlitw.
W 1910 roku papież Pius X pozwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem z wizerunkami Maryi i Najświętszego Serca Jezusowego. Ojciec Święty uczynił to w odpowiedzi na liczne prośby wiernych, z zastrzeżeniem, że dotyczy to osób, które z różnych względów nie mogą nosić wełnianej szaty Maryi. By do tego zachęcić, dał dodatkowy przywilej 500 dni odpustu za pobożne ucałowanie szkaplerza z materiału. Nadal jednak obrzęd nakładania tego sakramentalium odbywa się przy użyciu tradycyjnego, sukiennego szkaplerza, a mogą go obecnie dokonać wszyscy księża. Z tym, że samo przyjęcie do bractwa szkaplerznego jest zastrzeżone dla ojców karmelitów i kapłanów do tego upoważnionych.
Adam Kowalik
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
