W roku 1877 Niepokalana Dziewica objawiła się w Gietrzwałdzie dwóm dziewczętom – Justynie Szafryńskiej i Barbarze Samulowskiej, wzywając za ich pośrednictwem Polaków do praktykowania pokuty i wytrwałego odmawiania Różańca. Już po roku od tych niezwykłych wydarzeń, wielka postać zakonu kapucynów, bł. Honorat Koźmiński, odnosił się do nich w swych zapiskach. Oto ich fragment dotyczący modlitwy różańcowej.
Jak mało od nas Królowa nasza żąda! Nie domaga się od razu naszej poprawy, nie nalega natychmiast o wielkie pokuty, nie nagli do wielkich ofiar, chociaż to wszystko słusznie wymagać by mogła. Chce tylko, abyśmy odmawiali Różaniec, a przez ten Różaniec pragnie udzielić nam wszystkiego, czego tylko potrzeba na duszy i ciele, tak w osobistych, jak i w ogólnych potrzebach naszych.
Nietrudno zrozumieć, dlaczego Maryja tylko modlitwy, i to tej, a nie innej, od nas się domaga.
Różaniec bowiem jest to rodzaj modlitwy przez Nią samą obmyślany, świętemu Dominikowi zalecony i ze wszystkich najmilszy, dlatego że w niej wspomina się wszystko to, co jest dla Jej Niepokalanego Serca najdroższym.
W modlitwie różańcowej rozmyśla się nad wszystkimi tajemnicami Jej przenajświętszego życia, przypomina się Jej to wszystko, co Jej serce napełnia najżywszą wdzięcznością dla Boga, a zarazem najgorętszą miłością do ludzi, gdzie się dusze radują Jej radościami i boleją Jej boleściami, i cieszą się z Jej chwały. Jest to nabożeństwo złożone z tej modlitwy, którą sam Bóg ułożył i z tego pozdrowienia, którym archanioł Gabriel w imieniu Trójcy Przenajświętszej Ją pozdrowił w najuroczystszej chwili Jej życia, a na które to pozdrowienie Niebo się weseli.
A to wszystko w końcu na chwałę Trójcy Przenajświętszej się obraca, gdy się każdy dziesiątek kończy tymi słowy: Chwała Ojcu…
Jeszcze lepiej zrozumiemy ważność tego wezwania miłości i wielki nasz obowiązek gorliwego odpowiedzenia na to wezwanie, gdy rozważymy historię Różańca.
Wspomnieliśmy już, że go sama Najświętsza Panna wskazała świętemu Dominikowi jako najskuteczniejszy środek zwalczenia herezji albigensów i w samej rzeczy, chociaż zdawałby się być, po ludzku rzeczy biorąc, środkiem nieproporcjonalnym do wpływania na umysły, jednakże okazało się, że tam, gdzie niewiele pomogła siła oręża ani cała gorliwość inkwizycji, tam Różaniec upowszechniony w krótkim czasie sprawił cudowną odmianę. Świadczą nadto dzieje Kościoła, że to samo powtarzało się w Nim zawsze, gdy groziły Mu ogólne niebezpieczeństwa.
Jakaż to pociecha dla nas, gdy w dzisiejszych utrapieniach naszych Przenajświętsza Panna ten zwycięski oręż dobywać nam każe i gdy sama się o to dopomina. Czyż nie to powinno być dla nas zapowiedzią pewnego tryumfu?
Już go dawno podobno z pochwy nie dobywaliśmy, już musiał on zardzewieć w niejednym ręku, toteż od tego czasu przypuszczać możemy nasz upadek duchowy. Różańca używali ojcowie nasi z wielką wiarą i ufnością i doświadczali jego zadziwiającej skuteczności. Nie bali się nosić go nawet obok szabel swoich i odmawiać na polu bitwy, naśladując w tym zastępy Judy Machabejczyka, o którym mówi Pismo, iż byli ręką wprawdzie walczący, a sercem do Boga się modlący. Myśmy stracili ufność w skuteczność tej modlitwy, a jednak w niej jedyna nasza nadzieja.
Gdy więc Maryja wzywa nas do odmawiania Różańca, wzywa nas do modlitwy sobie najmilszej, a nam najbardziej pożytecznej. Wzywając nas do Różańca, zdaje się wzywać do zwycięstwa nad nieprzyjacielem dusz naszych, jakby nas pobudzała sama do tego, żebyśmy Jej ratunku wzywali (…).
Na takie wezwanie zaiste cała Polska powinna by się wpisać do Różańca, a przynajmniej zobowiązać się do jego odmawiania. Nie powinna się znaleźć ani jedna dusza, która by się usuwała od tego. Nie bylibyśmy tej Matki dziećmi prawymi, gdybyśmy Jej rady i żądania nie spełnili. Nie zasłużylibyśmy się nazwać dobrymi katolickiego Kościoła synami, gdybyśmy tego jedynego wskazanego przez Jego Opiekunkę ratunku udzielić mu zaniechali. Nie okazalibyśmy się dobrymi tego kraju dziećmi, gdybyśmy zostali nieczułymi na jego widok i niedbałymi w niesieniu mu pomocy, na jaką zdobyć się możemy.
Bł. Honorat Koźmiński, Przesłanie z Gietrzwałdu, Wydawnictwo Fronda, Rok wydania 2017, s. 121–124.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
