Dążenie do podobania się Bogu, czyli do doskonałości, jest najważniejszym elementem życia chrześcijan. Od samego początku istnienia Kościoła byli ludzie, którzy w sposób szczególny starali się postępować na tej drodze więcej niż inni, modląc się, poszcząc, studiując Pismo Święte czy wreszcie wyrzekając się życia małżeńskiego i dóbr doczesnych. W pierwszych dwóch wiekach chrześcijaństwa, nawet gdy szukali samotności, żyli jednak w społeczeństwie, nie separując się od niego całkowicie.
Śladem Jezusa i Jana Chrzciciela
Ideał ascetycznego życia w odosobnieniu narodził się dopiero w III wieku, gdy Kościół wyszedł z katakumb. Wzór wskazywał sam Chrystus, który wielokrotnie oddalał się na pustynię, by pościć i modlić się, a także św. Jan Chrzciciel. Propagatorem nowej formy życia chrześcijańskiego był m.in. Orygenes. Wysunął on koncepcję ascezy jako białego, tzn. bezkrwawego męczeństwa.
Kolebką życia pustelniczego był Egipt. Tamtejsze pustynie napełniły się chrześcijanami chcącymi poprzez wyrzeczenia i modlitwę naśladować Chrystusa. Jako że pędzili oni samotne życie, otrzymali nazwę mnichów, od greckiego słowa monos, co znaczy – sam. Utrzymywali się głównie z pracy rąk, np. wyplatania mat, koszów, uprawy ziemi itp. Podczas pracy modlili się. Ci wykształceni godzinami studiowali Pismo Święte.
Uczniowie
Osobowości takie, jak wybitny asceta św. Antoni, przyciągały na pustynię licznych naśladowców. By ustrzec się ewentualnych błędów, pragnęli oni podpatrzeć, jak żyje doświadczony pustelnik. Wokół szałasów czy grot mistrzów wyrastały niemal miasteczka zamieszkałe przez uczniów. Na nic zdały się ucieczki szukających spokoju i samotności pustelników do innych miejsc, bo wkrótce naśladowcy zjawiali się na nowo. Święty Antoni zmieniał swoją pustelnię trzy razy, nim udało mu się znaleźć spokój.
Nie wszyscy jednak doświadczeni pustelnicy byli w tej sprawie tak zdeterminowani jak Antoni. Wielu w roli przewodników duchowych odnajdywało się doskonale. W takim przypadku wspomniane osady mnisze, zwane ławrami, nabierały cech trwałości. Mieszkający w nich mnisi część tygodnia spędzali w samotności, na niedzielę schodzili się, by razem wysłuchać Mszy Świętej, odprawionej przez kapłana z pobliskiej parafii.
Powstanie klasztorów
Inaczej do tej sprawy podszedł św. Pachomiusz. Na podstawie własnych doświadczeń uznał, że najlepszą formą ubogacenia duszy jest oddanie się ascezie, bez wyrzekania się jednak korzyści (także duchowych) płynących z życia w społeczności.
W zorganizowanych przez niego klasztorach panowała ostra dyscyplina. Mnisi podzieleni na mniejsze wspólnoty mieszkali w oddzielnych domach. Oprócz małych cel, w budynkach mieścił się także refektarz i oratorium. Każda z tych wspólnot posiadała własnego przełożonego. Na czele całego klasztoru stał opat. Klasztor oddzielał od świata zewnętrznego mur. Ta forma życia zakonnego nosiła nazwę cenobickiej, od słowa greckiego koinos bios – „wspólne życie”Często w klasztorach pachomiańskich mieszkały setki zakonników. Z punktu widzenia ekonomicznego, te wspólnoty stanowiły ogromne przedsiębiorstwa produkcyjne.
Zazwyczaj ich opaci odgrywali poważną rolę w lokalnych społecznościach. Nie tylko wspomagali ubogich, ale także ujmowali się za krzywdzonymi i uciskanymi.
Ciekawą postacią wśród pustelników był św. Szymon Słupnik. Zamieszkał on na platformie kamiennej; na niej żył, modlił się i medytował. Gdy sława jego pobożności rozeszła się po świecie i zaczęli go nachodzić liczni goście, poprosił o podniesienie platformy w górę. Z czasem konstrukcja, na której mieszkał, przekształciła się w wysoki słup.
Mądrość ojców pustyni
Jednym z ćwiczeń duchowych, jakie praktykowali pustelnicy, było sprzyjające kontemplacji Boga milczenie. Zafascynowani życiem świątobliwych mnichów ludzie prosili ich często o porady i oczekiwali z wielką niecierpliwością na odpowiedź. Wyważone, przemyślane i co ważne, także przemodlone słowa mędrców pustyni, z szacunkiem były przyjmowane, często spisywane. Do dziś stanowią pouczającą lekturę.
Choć klimat Europy Zachodniej mniej sprzyjał życiu pustelniczemu, także tu pojawili się pustelnicy.
Po ponad stu latach rolę Pachomiusza spełnił na tych terenach św. Benedykt z Nursji, założyciel potężnego zakonu nazwanego od jego imienia benedyktyńskim.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
