Czy za to, jak wygląda obecnie promowany i przez wielu przyjmowany model męskości, odpowiada feminizm? Czy kobiety są same sobie winne? Jak zrobić „faceta z faceta”? – oto tylko garść pytań, na które próbowali odpowiedzieć uczestnicy naukowej konferencji Do czego doprowadził feminizm? – obraz współczesnego mężczyzny zorganizowanej przez Koło Myśli Politycznej i Prawnej Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Do dyskusji organizatorzy zaprosili dr Małgorzatę Pawlus z Instytutu Politologii UKSW, Karolinę Dobrowolską z Instytutu Ordo Iuris, Kaję Godek z Fundacja Pro – Prawo do Życia, ks. Grzegorza Śniadocha oraz redaktora portalu PCh24.pl Łukasza Karpiela.
Wnioski płynące z tego, co można było usłyszeć podczas konferencji, niestety nie napawają optymizmem. Zniszczenia spowodowane przez falę feministycznego obłędu są olbrzymie.
Opartej na marksizmie ideologii udało się wbić klin między harmonijnie żyjących – zgodnie z Bożym planem – kobietę i mężczyznę.
Przeciwstawianie oraz konfliktowanie płci prowadzone jest równolegle z lansowaniem przekonania, iż życie jednej musi odbywać się, na podobieństwo pasożyta, kosztem drugiej. Zjawiska te odcisnęły trudno usuwalne piętno na życiu społecznym.
Najbrutalniejszym przejawem konsekwencji dawania wiary w feministyczny bełkot jest upowszechnienie się haniebnego procederu aborcji. Bez oglądania się na politycznie poprawną cenzurę, trzeba powiedzieć wprost: przemysłowe mordowanie nienarodzonych to w ogromnej mierze zasługa feministek. Na ten tak często pomijany aspekt feministycznego „dziedzictwa” zwróciła uwagę obrończyni życia Kaja Godek.
Grzech zaniedbania obciąża także pokolenia mężczyzn, którzy bywają inspiratorami dla morderczych planów skierowanych przeciwko życiu dzieci nienarodzonych.
Wśród poruszonych aspektów znalazły się także i te dotyczące mody – już tylko z nazwy – męskiej. Dlaczego tylko z nazwy? By to zrozumieć, należy nieco bardziej przyjrzeć się temu, w co ubierają się głównie młodzi mężczyźni. Wąskie spodnie zwane rurkami, obcisłe podkoszulki, teczki i torby przypominające do złudzenia damskie, ba, dostrzeżemy nawet i ślady makijażu. Całość uzupełnia fikuśna fryzura z masą utrwalaczy na głowie właściciela.
Jak jednak ma ubierać się mężczyzna, który ucieka od odpowiedzialności i boi się wyłącznie o swoje „zwichrowane” ego, o którym może godzinami rozprawiać… Taki oto sentymentalny i rozedrgany wewnętrznie „Piotruś Pan”, skoncentrowany na realizacji własnych potrzeb, zapełnia współczesne ulice.
Feministyczny walec zrobił swoje. Obecnie rewolucja wkroczyła w kolejny etap. Jest nim ideologia gender, polegająca na uznaniu faktu bycia kobietą lub mężczyzną za wybór. Mało kto zwraca uwagę na śmiertelne niemal zagrożenie płynące z przyjęcia tego obłędnego punktu widzenia. Tak właśnie – śmiertelnego!
– Jeśli mogę być kobietą lub mężczyzną, to kim tak naprawdę jestem? – może zapytać ofiara genderowej propagandy. Zamęt wywołany takimi pytaniami i rozterkami może doprowadzić na skraj samobójstwa…
Przejawy ideologii feministycznej genderowej z pewnością nie upowszechniałyby się z tak niszczącą siłą, gdyby nie wsparcie płynące ze strony instytucji międzynarodowych i europejskich. Szczególnie mocno w proceder upowszechniania genderowych wytycznych oraz ich wdrażania w życie polityczne i społeczne zaangażowane są Unia Europejska oraz podległe jej instytucje. Co rusz słyszymy o kolejnych raportach tworzonych przez lewicowo usposobionych eurokratów, których efektem ma być wyrugowanie resztek tradycyjnego porządku. Głównymi celami, w które wymierzone są zatrute strzały gender ideology, są kraje takie jak Polska, gdzie rewolucja dokonała stosunkowo najmniejszych zniszczeń. Za instytucjami tymi stoi nie tylko władza polityczna, ale nade wszystko olbrzymie środki finansowe. Dlatego też owo feministyczno‑genderowe larum jest tak dobrze słyszalne, o czym między innymi mówiła Karolina Dobrowolska z Ordo Iuris.
Jednym z przyczółków ogłaszających kapitulację wobec nadciągających hord koryfeuszy politycznej poprawności, jest język. Wszelkiej maści pojawiające się w nim potworki językowe w stylu ministry, teolożki, politolożki itp. są dowodem na postępującą feminizację języka. Część z tzw. postępowych środowisk idzie dalej, pytając o „płeć Boga”… A stąd już bardzo blisko do bluźnierstwa.
Droga została wytyczona – feminizm, genderyzm. Można zapytać, co dalej, bo wrogowie chrześcijańskiej cywilizacji z pewnością na tym nie poprzestaną… Cała nasza nadzieja w Bożym Miłosierdziu i Niepokalanym Sercu Najświętszej Maryi Panny!
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
