Dziecko trzeba ochrzcić jak najszybciej po urodzeniu. Względna przyjemność uroczystości rodzinnej nie może nam przesłonić wielkości tego pierwszego sakramentu, który ma być udzielony dziecku. Pomyślmy, że z chwilą, gdy na czoło dziecka wylewa się wodę, wypowiadając słowa sakramentalne, staje się ono żywym mieszkaniem Trójcy Św. i złożone w nim zostają ukryte siły, będące „zalążkiem" cnót teologicznych.
Rodzicom przypada w udziale zaszczyt i radość pierwszego wychowania religijnego dzieci. Ale trzeba być przewidującym. Kościół powierza chrzestnym zadanie uzupełniania albo zastępstwa rodziców. W tym też duchu należy ich wybierać, nie bacząc na względy towarzyskie czy rodzinne.
Już bardzo małe dziecko, które zauważa znacznie więcej niż się na ogół przypuszcza, może wiele skorzystać, patrząc jak matka się modli klęcząc przy jego łóżeczku. Dziecko będzie je naśladować i w ten sposób nauczy się stopniowo składać ręce i posyłać pocałunek obrazkowi Jezusa i Maryi.
Gdy tylko zacznie mówić, matka może nauczyć je kilku prostych zwrotów modlitwy. Dziecko bardzo szybko się nauczy zwracać do Boga samorzutnie, jeśli matka je do tego zachęci.
Sposób, w jaki rodzice uczą dzieci się modlić, w dużej mierze ukształtuje na cale życie ich pojęcie modlitwy. Jeżeli pacierz odmawia się bez przekonania i zapału, w sposób nudny, to łatwo w umysłach dorastających dzieci pojęcie każdego aktu religijnego połączy się z przymusem i nudą.
Ideałem jest, by pacierz stał się dla dziecka potrzebą i zarazem radością. Czasem może to wymagać od niego wysiłku, np. wieczorem, gdy mu się chce spać; ale zawsze musi to być wysiłek nie wymuszony, lecz chętnie podjęty (...).
Wyrabianie w dziecku zmysłu wiary polega na przyzwyczajeniu go, by widziało Boga i liczyło się z Nim w życiu codziennym. Jest to zadanie matki. Nie należy ograniczać stosunków z Bogiem jedynie do rannego i wieczornego pacierza, lecz korzystać z okoliczności i nastrojów dziecka, by skierować jego duszę w sposób naturalny do Boga. Nie nadużywajmy określenia „Mały Jezusek". Oczywiście, był On kiedyś mały, ale już nie jest. Kocha dzieci, ale nie jest wcale tą pretensjonalną postacią ze złotymi lokami i w różowej koszulce, z cukierkowych obrazków. Jest i pozostanie Panem. Trzeba wystrzegać się, z jednej strony traktowania Pana Boga jak małego kolegi, bo prowadzi to szybko do utraty poczucia świętości i szacunku; z drugiej strony nie należy przestawiać Boga jako Istoty odległej, niedostępnej, nadzorującej ludzkie słabości i śledzącej wszystkie, duże i małe, przewinienia. (...) Nie przedstawiajmy również Boga jako bogatego kupca, z którym się zawiera korzystne układy. Nie trzeba tu chyba długo polemizować z błędnym stanowiskiem niektórych rodziców, którzy chcą czekać, aż ich dzieci osiągną pełnoletność, by wówczas mogły swobodnie wybrać sobie religię. Czyż czekamy pełnoletności, by nadać im nazwisko, albo wybrać ojczyznę? (...)
Skoro tylko staje się to możliwe, trzeba nauczyć dziecko modlitw Kościoła: „Ojcze nasz" i „Zdrowaś Maryjo", i wytłumaczyć mu ich znaczenie. Ale należy zwracać uwagę, by odmawiane były porządnie, bez przekręcania. Tu również zważajmy na wyrabianie poczucia świętości i na przestrzeganie piękna form zewnętrznych: ładny znak krzyża, poprawna postawa, wyraźna recytacja. (...)
Nauczmy dziecko wielkiej ufności do Matki Bożej, przez którą Jezus został nam dany i przez którą zawsze odnajduje się prowadzącą do Niego drogę. Nauczmy je również nabożeństwa do jego Anioła Stróża, którego opieka (wiemy, jak jej dzieci potrzebują) jest tym skuteczniejsza, im częściej się o nią prosi. Dziecko namiętnie lubi opowiadania. Dlatego matka jak najwcześniej powinna mu opowiadać najpiękniejszą i najbardziej wzruszającą historię - historię Jezusa. Ale żeby najpełniej wykorzystać ją dla wyrobienia religijności, trzeba dyskretnie pomóc dziecku, by wrażenie, jakie na nim robi, wyraziło modlitwą, uczynkiem czy postanowieniem. Przy tego rodzaju katechizacji trzeba bardzo uważać. Jeśli się nie potrafiło dzieciom ukazać całej historii Jezusa, aż po Zmartwychwstanie, może grozić, że zostaną albo przy żłobku, albo przy Ukrzyżowaniu. Będzie to wtedy dla nich Jezus na zawsze już mały, nie osiągający dorosłości, albo Bóg nieżywy.*
* Ks. Gaston Courtois - „Rady dla rodziców". Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, Olsztyn 1987, str. 56-58a
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania