Coraz powszechniejszy staje się widok młodych ludzi (i nie tylko) wpatrzonych w ekran telefonu komórkowego. O problemie uzależnienia od smartfonów i innych gadżetów elektronicznych pisze psycholog, Bogna Białecka.
Raport Naukowej i Akademickiej Sieci Komputerowej (NASK) pod nazwą Nastolatki 3.0 opublikowany w grudniu 2016 roku pokazuje alarmujące dane. Aż 30 procent polskich nastolatków jest połączone z internetem przez cały czas.
Jest to możliwe dzięki smartfonom, które z kolei stanowią preferowany przez młodzież sposób kontaktu z innymi ludźmi oraz korzystania z „sieci”. Zaledwie 4,5 procenta polskiej młodzieży nie korzysta ze smartfonu w celu dostępu do internetu, z kolei 31,3 proc. używa internetu przez smartfon co najmniej przez 5 godzin dziennie.
Nowe zaburzenie
Uzależnienie od gadżetów elektronicznych staje się smutną rzeczywistością. Mówi się wręcz o nowym zaburzeniu – FOMO (ang. Fear of Missing Out), które jest definiowane jako obawa przed tym, że nie jest się na bieżąco z informacjami (w mediach, mediach społecznościowych itp.). Objawia się to na przykład niepokojem, napięciem przeżywanym w sytuacji braku dostępu do internetu, telefonu.
„Common sense media” – portal doradzający rodzicom w sprawach związanych z mediami i internetem przeprowadził szczegółowe badanie na temat uzależnienia od telefonów komórkowych. Oto najistotniejsze wyniki badań:
• połowa nastolatków ocenia, że jest uzależniona od telefonu i innych urządzeń mobilnych, problem dotyczy też jednej czwartej rodziców;
• 75 proc. rodziców i 41 proc. nastolatków przynajmniej raz w tygodniu próbując porozmawiać z drugą stroną (rodzic z dzieckiem i vice versa), odczuwa, że nie został naprawdę wysłuchany, ponieważ druga osoba jest skupiona na urządzeniu mobilnym;
• 72 proc. nastolatków i 48 proc. rodziców czuje przymus natychmiastowej odpowiedzi na powiadomienia przychodzące za pomocą telefonu (sms, powiadomienia z Facebooka itp.)
Nieustanne rozproszenie
Korzystanie z telefonów komórkowych, poza FOMO, powoduje narastające problemy z relacjami w świecie rzeczywistym. Coraz więcej osób, choć płynnie komunikuje się za pośrednictwem klawiatury, nie potrafi poprowadzić spójnej rozmowy w świecie rzeczywistym. Taka osoba, której telefon nadaje powiadomienia, za każdym razem gdy przyjdzie sms, e-mail albo ktoś wypowie się w jakiejś dyskusji obserwowanej na Facebooku czy innym medium społecznościowym, żyje w nieustannym rozproszeniu. Zwróćmy uwagę, że nie dotyczy to tylko młodzieży, lecz także rodziców!
Telefony zaburzają życie w różny sposób. Czasem to coś niewielkiego – gdy np. ktoś przerywa rozmowę z przyjacielem, by wysłać na Instagram zdjęcie ilustrujące, jak wspaniale spędza czas z przyjacielem. Czasem – poważnego, gdy np. dziecko nie jest w stanie porozmawiać z rodzicem, ponieważ co chwilę odpisuje komuś na „komórce”. Co gorsza, FOMO jest wzmacniane. Koledzy, znajomi wyrażają pretensje z powodu braku natychmiastowej reakcji na ich wpisy (można przez to być nawet usuniętym spośród znajomych na Facebooku, co jest najpopularniejszym wyrazem ostracyzmu w świecie nastolatków), a rodzice przerywają rodzinny obiad, by odpowiedzieć na sms.
Podstawowym zarzutem dzieci wobec rodziców jest to, że nie rozumieją ich wirtualnego świata. Brak natychmiastowej odpowiedzi jest postrzegany jako lekceważenie. To z kolei potęguje niepokój. Okazuje się jednak, że nie dotyczy to całej młodzieży. Osoba o wyższym poczuciu własnej wartości łatwiej potrafi zachować się asertywnie, czyli tłumaczyć, że sprawdza maile i powiadomienia zaledwie raz czy dwa razy dziennie i nie jest dostępna „w sieci” przez cały czas.
Uwaga na nudę!
Warto zwrócić uwagę na to, że młodzież sięga po telefony, a przez nie po internet, filmiki czy gry – przede wszystkim z nudów. Osoby mające ciekawe hobby, przyjaciół, z którymi spotykają się w świecie rzeczywistym itp. rzadziej korzystają z gadżetów elektronicznych.
Wszystko to oznacza potrzebę wskazywania młodzieży atrakcyjnych alternatyw w świecie rzeczywistym, tak by świat wirtualny stał się tylko uzupełnieniem życia, nie życiem zastępczym.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
