We francuskim mieście Troyers żył szewc o nazwisku Pantaléon. Uczciwą i sumienną pracą zarabiał na utrzymanie rodziny, ceniąc przy tym swoje rzemiosło, którym wyświadczał ludziom wielkie przysługi. Miał syna Kubusia, bardzo dobrego i zdolnego chłopczyka.
Ojciec już od najmłodszych lat zaprawiał synka przy warsztacie w swoim zawodzie, aby go z czasem wyuczyć na szewskiego majstra. Kubuś nie czuł bynajmniej najmniejszej skłonności do szewstwa, ale jako posłuszny chłopiec, wykonywał wszystko sumiennie, cokolwiek mu ojciec zlecał. (…)
Prace wyznaczone przez ojca wykonywał Kubuś dokładnie i szybko. Nie miał zamiłowania do dratwy ani do szydła, ale ojciec go o to nie pytał. Często wydawał synkowi rozkazy:
- Kubuś! Kręć dratwy. Kręcił je więc z lnianych nici i smarował pakiem.
- Kubuś, podeszwy klep żywo! Klepał chłopiec na kamieniu młotkiem podeszwy, a starał się to zrobić jak najlepiej, by ojcu oszczędzić pracy.
- Kubuś, podaj skórę do kroju i przytrzymaj ojcu. Chłopiec się zwijał i podawał, zgarniając ścinki, by nie zawadzały ojcu. Tak mu schodził cały Boży dzień przy pracy, której wcale nie uważał za swój cel. Cieszył się, gdy widział, że nadchodzi południe lub wieczór, aby mieć choć kilka chwil dla siebie.
Wyciągał wtedy prędko książkę z ukrycia, darowaną mu przez zakonników z sąsiedniego klasztoru i pilnie się z niej uczył. – To moje ulubione rzemiosło! – mówił do siebie, ściskając i głaszcząc swą książkę. – Czemuż ja nie mogę się uczyć – powtarzał często w duchu.
Gdy napotykał jakieś trudności, których sam rozwiązać nie umiał, biegł do klasztoru i tam prosił zakonników o wyjaśnienie, co też oni chętnie czynili.
Ojciec szewc z przykrością patrzył na postępowanie chłopca i nieraz surowo go za to karcił, że nie jest zadowolony z ojcowskiego fachu. Niekiedy chłopcu oberwało się nawet coś od ojca, ale on to wszystko przyjmował, czasem się popłakał, ale chęć do nauki w nim nie ustawała. Wolał dostać karę niż porzucić książki i zaprzestać nauki w życzliwym klasztorze.
Zakonnicy, widząc to, litowali się nad chłopcem i postanowili wstawić się za nim u ojca.
- Pański syn, Kubuś, jest bardzo zdolny i pragnie nauki. Niech pan mu pozwoli się uczyć. My zajmiemy się nim w klasztorze. Majster zamyślił się, westchnął głęboko i rzekł: – Ha, nie udał mi się ten chłopak, ale trudno. Widzę sam, że szewca z niego nie zrobię. Kiedy nie mogę mieć z niego tej pociechy, to niech będzie zakonnikiem!
To powiedziawszy, wziął ze sobą Kubusia, odprowadził go do klasztoru i oddał w opiekę przełożonemu.
- Bądź tu posłuszny, synu, zakonnikom – rzekł, i ucałowawszy głowę chłopięcia, ze łzami w oczach powrócił do domu.
Zakonnicy rozpoznali w Kubusiu niezwykłe zdolności i piękne przymioty duszy, więc umieścili go w seminarium duchownym.
Kubuś żył cnotliwie i wkrótce poczynił zadziwiające postępy w naukach. Wprost lgnął do wiedzy jak ryba do wody. W 24. roku życia został wyświęcony na księdza, a wkrótce potem obrano go przełożonym klasztoru. Sława jego nauk i świątobliwego życia rozniosła się szybko po całym kraju. Gdy się o tym dowiedział Ojciec Święty, uczynił go kardynałem i swoim legatem na synod biskupów we Wrocławiu (1248). W roku 1261, po śmierci papieża Aleksandra IV, obrano papieżem Urbana IV, a był nim… Kubuś, dawny szewski czeladnik.
Papież nie wstydził się swego rodu. W mieście rodzinnym, w miejscu, na którym stał dawniej jego dom, zbudował kościół, a na pamiątkę swego pochodzenia kazał wymalować i na ścianie powiesić obraz swego ojca – szewca szyjącego buty.
Gdy ojciec przyszedł do niego, syn rzucił mu się do nóg i ucałował je.
* * *
Oto wzór dla was (…), jak macie czcić rodziców i starać się o pilne nabywanie wiedzy, aby wyrosnąć na dobrych synów Kościoła i Ojczyzny.
GN
To opowiadanie ukazało się w 9. numerze „Rycerzyka Niepokalanej” we wrześniu 1935 roku. Pisownia została uwspółcześniona.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
