Rozważając, jaki był nasz Boski Zbawiciel, może nieraz stawialiśmy sobie pytanie: jak faktycznie wyglądał? To ze wszech miar wskazane rozważanie na okres Wielkiego Postu i zbliżających się Świąt Wielkiej Nocy. Dlatego zamieszczamy zdjęcie oblicza Chrystusa odbite na Całunie Turyńskim. Nie trzeba być wybitnym obserwatorem, aby dostrzec w nim wyraz wielkiej powagi, odrzucenia i strasznych tortur, które doprowadziły Go do śmierci. Ta Twarz wydaje się nam mówić: wszystko jest zapisane i odnotowane, a sprawiedliwość zostanie wymierzona.
Tego typu rozważanie może się nie spodobać ludziom „dobrego serca”, którzy preferują patrzenie na Pana Jezusa wyłącznie przez pryzmat miłosierdzia i zapominają o sprawiedliwości. A przecież dawniej mówiło się o miłosiernym Chrystusie, ale również podkreślało, że jest On Sędzią sprawiedliwym. Dzisiaj, w epoce powszechnej tolerancji, nie toleruje się już mówienia np. o grzechach wołających o pomstę do nieba, jak ma to miejsce w przypadku grzechów homoseksualizmu.
W pięknej Bazylice Mariackiej w Krakowie warto odwiedzić ołtarz św. Stanisława, w którego dolnej części znajduje się wymalowana chusta św. Weroniki. Na górnej jej części widnieje napis: Luctus velamen et irae – „to jest chusta żałoby i gniewu”. Dla dobra duszy trzeba pamiętać, że w wyniku grzechu Bogobójstwa, gniew Boży uderzył w Jerozolimę…
Biorąc pod uwagę ludzką naturę Pana Jezusa, możemy sobie wyobrazić, że był On najświętszym, najdoskonalszym i najpiękniejszym wśród ludzi, jakiego nie było i nie będzie na świecie. Dla lepszego zrozumienia tej kwestii, pomocny może nam być tekst, który znajduje się obecnie w Bibliotece Watykańskiej. Jest to list gubernatora Judei Publiusa Lentulusa do cezara z czasów, kiedy Chrystus Pan zaczął publiczne nauczanie: Dowiedziałem się – o Cezarze! – że chciałbyś otrzymać informacje o tym cnotliwym człowieku, który nazywa się Jezus, którego lud uważa za proroka, a jego uczniowie za Syna Bożego, Stworzyciela nieba i ziemi. W samej rzeczy – o Cezarze! – codziennie mówi się o cudownych rzeczach, które on czyni. Słowem wskrzesza on umarłych i uzdrawia chorych. Jest to człowiek normalnego wzrostu, w którego fizjonomii odbija się wielka słodkość i godność, w taki sposób, że ludzie czują się zobligowani kochać go i odczuwać bojaźń zarazem. Jego surowe oczy błyszczą jak promień słońca, nikt nie ośmiela się patrzeć w jego twarz. Kiedy on oskarża albo potępia, wzbudza bojaźń, ale zaraz zaczyna płakać. Nawet w rygorach jest on łaskawy i dobroduszny. Mówi się, że nigdy nikt go nie widział, aby się śmiał, ale wielokrotnie widziano go płaczącego. (…) Wszyscy uważają jego mowę za przyjemną i pociągającą. Rzadko można go spotkać publicznie i kiedy się pojawia, wygląda bardzo skromnie. Jego postawa jest bardzo dostojna. Jest piękny. Jego matka jest najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziano w tym kraju. Człowiek ten posiada wszelką wiedzę, mimo że nigdy się nie uczył. Chodzi boso i z głową bez nakrycia. Wielu ludzi śmieje się z niego, kiedy widzą go z daleka, ale kiedy już znajdą się z nim twarzą w twarz, drżą i podziwiają go. Hebrajczycy mówią, że nigdy nie widzieli podobnego człowieka, ani doktryny którą on głosi. Wielu ludzi wierzy, że to jest Bóg. Mówi się jeszcze, że on nigdy nie sprawia przykrości nikomu, raczej stara się, aby wszyscy byli szczęśliwi.
Stwierdzenie gubernatora Judei, że Chrystus nigdy nie sprawiał przykrości nikomu, mogło zapewne wynikać z niedoinformowania Publiusa Lentulusa. Wiemy bowiem z Ewangelii, że Pan Jezus sprawiał przykrość faryzeuszom, nazywając ich hipokrytami, grobami pobielanymi, z zewnątrz białymi, a zepsutymi od środka. Sprawił zapewne przykrość przekupniom, których przy pomocy bata wygnał ze świątyni. W rzeczywistości nasz Zbawiciel nie byłby całkowicie dobry, gdyby nie stosował sprawiedliwości w okolicznościach, które tego wymagały.
Mówi się, że po Ukrzyżowaniu Publius Lentulus się nawrócił i stał się uczniem Chrystusa, i razem ze swoją córką Livią zaczął głosić Ewangelię. Niech oręduje za nami w Niebie, abyśmy zrozumieli, że miłosierdzie i dobroć nie wykluczają sprawiedliwości.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
