Jednym z palących problemów w dzisiejszej Polsce jest sprawa zwrotu zagrabionego przez komunistów majątku. Ciągle w naszej ojczyźnie działają środowiska zdecydowanie wrogie upowszechnieniu własności wśród Polaków, gdyż łatwiej jest sterować ludźmi będącymi najemnikami i petentami niż takimi, którzy posiadając odpowiednie środki materialne mogliby sami się organizować i podejmować samodzielne inicjatywy. Obecna sytuacja jest wygodna zarówno dla większości ugrupowań politycznych, jak i grup ekonomicznych zainteresowanych włączeniem polskiej gospodarki w system globalistyczny. Z tych też względów dokonana przed laty grabież nadal jest usankcjonowana przez polskie prawo, a sprawiedliwe zadość-uczynienie jest ciągle odwlekane.
Polscy biskupi stwierdzają, że chociaż sprawa reprywatyzacji jest skomplikowana, nie wolno jej jednak zaniedbać, ponieważ ma ona ogromne znaczenie wychowawcze. „Nam wszystkim i następnym pokoleniom potrzebna jest lekcja, że szanować trzeba cudzą własność i że naruszenie tego prawa spotka się z potępieniem" - uważa Episkopat Polski, który negatywnie ocenia propozycje przeprowadzenia referendum w sprawie reprywatyzacji. Jak mówią biskupi, byłoby to głosowanie nad przykazaniem: „Nie kradnij". Opinia taka została wyrażona w liście przyjętym podczas obrad 303. Konferencji Episkopatu Polski.
Prof. Plinio Corręa de Oliveira podkreśla: „Jasne poznanie zasady własności prywatnej i szanowanie tej zasady w praktyce są absolutnie niezbędne w prawdziwie chrześcijańskim formowaniu dusz, m.in. z punktu widzenia cnoty kardynalnej sprawiedliwości. Cnoty kardynalne są zawiasami, na których spoczywa cała świętość. Dusza dążąca do świętości musi je znać właściwie, kochać szczerze i praktykować prawdziwie.
Otóż całe pojęcie sprawiedliwości opiera się na zasadzie, że każdy człowiek wzięty indywidualnie i cała społeczność ludzka są wobec siebie posiadaczami praw, którym odpowiadają w porządku naturalnym pewne obowiązki. Innymi słowy, pojęcie >moje< i >twoje< znajduje się u najbardziej elementarnych podstaw pojęcia sprawiedliwości.
I właśnie to pojęcie >moje< i >twoje< w sprawach ekonomicznych prowadzi wprost i nieuchronnie do zasady własności prywatnej.
Stąd bez właściwego poznania prawowitości i zasięgu jak również ograniczenia własności prywatnej, nie ma właściwego poznania tego, co jest kardynalną cnotą sprawiedliwości. A bez tego poznania nie jest możliwa prawdziwa miłość ani prawdziwa praktyka sprawiedliwości; słowem, nie jest możliwe uświęcenie".
Według nauki katolickiej, naturalny porządek rzeczy, zaprowadzony przez Boga we wszechświecie, pomimo iż zawiera wiele elementów zmiennych, opiera się na niezmiennych zasadach. Istnieją bowiem instytucje oparte na zasadach odwiecznych rządzących naturą człowieka i moralnością czynów ludzkich, które nigdy nie będą mogły zostać prawowicie zniesione. Instytucje te mogą zmieniać się w aspektach drugorzędnych, jednak w swoich elementach zasadniczych nigdy się nie zmieniają. Tak jest np. w przypadku rodziny i własności, opartych na Dekalogu, który zawiera zasady podstawowe i niezmienne dla rodzaju ludzkiego. W szóstym i dziewiątym przykazaniu jest kolejno napisane: „Nie cudzołóż" i „Nie pożądaj żony bliźniego swego". Są one podstawą rodziny uświęconej przez Jezusa Chrystusa w szczególny sposób poprzez Sakrament Małżeństwa. Siódme przykazanie mówi: „Nie kradnij", zaś dziesiąte „Nie pożądaj żadnej rzeczy bliźniego swego". Stanowią one z kolei podstawę własności. Jeśli jednak zarówno we własności, jak i w rodzinie istnieją nadużycia, to należy je eliminować, nie zaś eliminować same instytucje jako zacofane.
Związek między własnością i rodziną uwydatnia się z jeszcze większą wyrazistością, kiedy z jednej strony porównamy je z sytuacją, jaką tworzą one dla człowieka w normalnych okolicznościach, z drugiej zaś strony z sytuacją tego ostatniego w ustroju socjalistycznym lub komunistycznym, w których rodzina i własność nie istnieją.
Natura człowieka prowadzi go do ustanawiania bardzo ścisłych związków z pewnymi rzeczami i bardzo bliskich stosunków z niektórymi osobami. Być właścicielem, mieć rodzinę to sytuacje, które dają człowiekowi słuszne poczucie pełni osobowości. Życie samotnego atomu bez rodziny i majątku, w tłumie obcych osób daje poczucie pustki, anonimowości i odosobnienia, jest głęboko sprzeczne z ludzką naturą.
Wobec tego łatwo zrozumieć wewnętrzny związek istniejący w tym, co jest najgłębsze w duszy ludzkiej pomiędzy prawem człowieka do nabywania dóbr i prawem do założenia rodziny. Pomiędzy rodziną i własnością istnieje wspólne źródło i wzajemna zależność. Kościół poprzez swoją Boską misję jest stróżem za-równo prawa własności, jak i rodziny. Wypełniając tę misję, ochrania On jednocześnie wartości bezcenne, to jest istotne prawa duszy ludzkiej i jej godność, które dla człowieka wypływają z jego stanu bycia istotą duchową i chrześcijaninem.
Przeciwnie działa socjalizm, który u źródła neguje zasadę mówiącą, że człowiek jako istota duchowa, rozumna i wolna jest panem siebie, swoich władz duszy i swojej pracy. W socjalizmie wszystko to należy do społeczności. Dlatego też konsekwentnie neguje on również i rodzinę.
W opracowaniu wykorzystane zostały fragmenty książek prof. Plinio Corręa de Oliveiry „Wolność Kościoła w Państwie komunistycznym" oraz „Reforma rolna - kwestia sumienia"
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
