Drodzy Bracia w wierze! Jakże wielkim zaszczytem i szczęściem jest walczyć w zastępach Pana i zostać ukoronowanym u boku Chrystusa, Sędziego wojujących! Nadszedł czas, abyście odpoczęli i radowali się na myśl o szczęściu, które czeka was w Ziemi Obiecanej. Byliście na Górze Synaj, gdy rozległy się grzmoty, rozbłysły błyskawice, a ciemna chmura pokryła jej szczyt. Teraz wzywają was na górę Tabor, gdzie, weseląc się jego chwałą, możecie powtórzyć za świętym Piotrem: Dobrze, że tu jesteśmy! Naszą krainą jest Niebo, naszymi ojcami patriarchowie. Wielki tłum przyjaciół na nas czeka, nieprzeliczone rzesze pragną naszego przybycia – spokojne i pewne własnego zbawienia, teraz zaś pragnące naszego. Jakże niewymowna błogość spłynie na nas, gdy ich ujrzymy i gdy nas przygarną do piersi! Jakże wielką rozkoszą będzie przebywać w ich domu, gdzie nie istnieje lęk przed śmiercią, a tylko życie wieczne! Tam znajdziemy pełen chwały chór apostołów, weselących się proroków, niezliczone tłumy męczenników i zastępy sprawiedliwych dziewic.
Jeśli z dziecięcia, które nagie wychodzi na świat z łona matki (…), Bóg potrafi uczynić możnego i cesarza, o ileż łatwiej może On wynieść najsłabszego nędznika do Niebieskich godności? Bóg gardzi zabawkami, które zajmują człowieka, a szuka tylko naszych zasług. Gdy umiera książę, dawne władze tracą na znaczeniu; lekceważeni dotąd i poniżani wchodzą na ich miejsce, a nowy książę nie zważa na tych, których faworyzował jego poprzednik, ale na tych, którzy wydają mu się najbardziej wartościowi. Tak samo i wtedy, kiedy my umieramy, Bóg nie zważa na to, jaką świat miał o nas opinię, ale na jaki osąd i na jaką nagrodę naprawdę zasłużyliśmy.
Prócz ludzi znajdziemy się tam w towarzystwie chórów anielskich, Najświętszej Maryi Panny, Chrystusa i błogosławionej Trójcy; będzie to tak wspaniały widok, tak mili i kochający rozmówcy, że ich obecność będzie dla nas radością równie wielką, co nasza własna chwała. Życzenia każdego z nas znajdą spełnienie w nas samych, w otaczających nas istotach i w samym wszechmocnym Bogu. I wszyscy będą w pełni władcami, gdyż pragnienia i wola każdego będą co do joty spełniane.
Widząc Boga, doznamy pełni szczęścia, jakiego oko nie widziało, ucho nie słyszało, a serce ludzkie nie zdołało pojąć. Nasze rozumienie będzie wolne od błędów, pamięć doskonała, wola pozbawiona złych pragnień, myślenie czyste i wolne, uczucia uporządkowane i wymierne, a wszystkie namiętności poddane będą władzy rozumu i pozostawać w doskonałym spokoju. Nie będzie nas nękał żaden strach, nie wypaczy nas arogancja (…), nie rozpali nas żaden gniew, nie będzie nas zżerać zazdrość, nie będzie nas dręczyć małoduszność, ale odwaga, stałość, miłosierdzie, pokój i pewność napełnią i umocnią nasze serca. Będzie nam wolno miłować wszystko, co zechcemy, i będziemy radować się tym, co miłujemy. Będziemy nie tylko miłować, ale i doświadczać tyle miłości, ile tylko zapragniemy. Nasza władza obejmie wszystko, co będzie nam potrzebne – i to nie jedną rzecz, lecz wiele naraz – a wielość przedmiotów będzie nas zachwycać, nie zaś onieśmielać; zaspokoi naszą żądzę wiedzy, nie stanowiąc przeszkody w doskonałym zrozumieniu.
Jeśli chodzi o nasze ciała, staną się one tak powabne i wdzięczne, jak to tylko możliwe; urodziwe i urocze; zdrowe, bez śladu słabości i wiecznie młode, w sile i kwiecie wieku; przystojne, chybkie jak myśl, wolne od wszelkich niemiłych wrażeń, niezdolne do smutku, czyste jak kryształ, jasne jak słońce i zdolne przenikać przez niebo, ziemię i każdą inną substancję jak woda i powietrze.
Wielość nie będzie tam nadmiarem ani sytość przewiną; trwanie nie będzie drażniło, głód będzie zaspokojony, lecz nie zmniejszony; pragnienie spełni się, lecz nie nasyci – tak więc umysły zbawionych osiągną spokój – spełnią się ich pragnienia i nie będą już pożądać rzeczy, które wezmą wtedy w posiadanie. Sami nie będą stanowić przeszkody dla swej radości, albowiem kochając innych jak samych siebie, będą rozkoszować się tak szczęściem ich, jak i własnym – a czego sami nie będą mieć, otrzymają od społeczności, która ich otacza; zatem tyle mieć będą radości, ilu współweselących się towarzyszy. A przecież radość wszystkich jest dla każdego świętego taką samą radością, jak jego własna. Ponieważ zaś oni wszyscy miłują Boga bardziej niż siebie, z Jego szczęścia czerpią dużo większą rozkosz niż z całego szczęścia, które jest ich udziałem.
Powyższy list ukazał się w: John Cumming, Listy świętych do grzeszników, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 2003, s. 383–386. Tytuł od Redakcji.
Ten numer naszego pisma poświęciliśmy w dużej mierze Kościołowi Apostolskiemu oraz Maryi, która jest Królową Apostołów i wszystkich dusz apostolskich. Zatem także w tym aspekcie Matka Boża jest naszą Królową, bo przecież każdy z nas, ochrzczonych, jest powołany do apostolstwa, do świadczenia o wierze katolickiej słowem i czynem.
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania
