Drodzy Bracia w wierze! Jakże wielkim zaszczytem i szczęściem jest walczyć w zastępach Pana i zostać ukoronowanym u boku Chrystusa, Sędziego wojujących! Nadszedł czas, abyście odpoczęli i radowali się na myśl o szczęściu, które czeka was w Ziemi Obiecanej. Byliście na Górze Synaj, gdy rozległy się grzmoty, rozbłysły błyskawice, a ciemna chmura pokryła jej szczyt. Teraz wzywają was na górę Tabor, gdzie, weseląc się jego chwałą, możecie powtórzyć za świętym Piotrem: Dobrze, że tu jesteśmy! Naszą krainą jest Niebo, naszymi ojcami patriarchowie. Wielki tłum przyjaciół na nas czeka, nieprzeliczone rzesze pragną naszego przybycia – spokojne i pewne własnego zbawienia, teraz zaś pragnące naszego. Jakże niewymowna błogość spłynie na nas, gdy ich ujrzymy i gdy nas przygarną do piersi! Jakże wielką rozkoszą będzie przebywać w ich domu, gdzie nie istnieje lęk przed śmiercią, a tylko życie wieczne! Tam znajdziemy pełen chwały chór apostołów, weselących się proroków, niezliczone tłumy męczenników i zastępy sprawiedliwych dziewic.
Jeśli z dziecięcia, które nagie wychodzi na świat z łona matki (…), Bóg potrafi uczynić możnego i cesarza, o ileż łatwiej może On wynieść najsłabszego nędznika do Niebieskich godności? Bóg gardzi zabawkami, które zajmują człowieka, a szuka tylko naszych zasług. Gdy umiera książę, dawne władze tracą na znaczeniu; lekceważeni dotąd i poniżani wchodzą na ich miejsce, a nowy książę nie zważa na tych, których faworyzował jego poprzednik, ale na tych, którzy wydają mu się najbardziej wartościowi. Tak samo i wtedy, kiedy my umieramy, Bóg nie zważa na to, jaką świat miał o nas opinię, ale na jaki osąd i na jaką nagrodę naprawdę zasłużyliśmy.
Prócz ludzi znajdziemy się tam w towarzystwie chórów anielskich, Najświętszej Maryi Panny, Chrystusa i błogosławionej Trójcy; będzie to tak wspaniały widok, tak mili i kochający rozmówcy, że ich obecność będzie dla nas radością równie wielką, co nasza własna chwała. Życzenia każdego z nas znajdą spełnienie w nas samych, w otaczających nas istotach i w samym wszechmocnym Bogu. I wszyscy będą w pełni władcami, gdyż pragnienia i wola każdego będą co do joty spełniane.
Widząc Boga, doznamy pełni szczęścia, jakiego oko nie widziało, ucho nie słyszało, a serce ludzkie nie zdołało pojąć. Nasze rozumienie będzie wolne od błędów, pamięć doskonała, wola pozbawiona złych pragnień, myślenie czyste i wolne, uczucia uporządkowane i wymierne, a wszystkie namiętności poddane będą władzy rozumu i pozostawać w doskonałym spokoju. Nie będzie nas nękał żaden strach, nie wypaczy nas arogancja (…), nie rozpali nas żaden gniew, nie będzie nas zżerać zazdrość, nie będzie nas dręczyć małoduszność, ale odwaga, stałość, miłosierdzie, pokój i pewność napełnią i umocnią nasze serca. Będzie nam wolno miłować wszystko, co zechcemy, i będziemy radować się tym, co miłujemy. Będziemy nie tylko miłować, ale i doświadczać tyle miłości, ile tylko zapragniemy. Nasza władza obejmie wszystko, co będzie nam potrzebne – i to nie jedną rzecz, lecz wiele naraz – a wielość przedmiotów będzie nas zachwycać, nie zaś onieśmielać; zaspokoi naszą żądzę wiedzy, nie stanowiąc przeszkody w doskonałym zrozumieniu.
Jeśli chodzi o nasze ciała, staną się one tak powabne i wdzięczne, jak to tylko możliwe; urodziwe i urocze; zdrowe, bez śladu słabości i wiecznie młode, w sile i kwiecie wieku; przystojne, chybkie jak myśl, wolne od wszelkich niemiłych wrażeń, niezdolne do smutku, czyste jak kryształ, jasne jak słońce i zdolne przenikać przez niebo, ziemię i każdą inną substancję jak woda i powietrze.
Wielość nie będzie tam nadmiarem ani sytość przewiną; trwanie nie będzie drażniło, głód będzie zaspokojony, lecz nie zmniejszony; pragnienie spełni się, lecz nie nasyci – tak więc umysły zbawionych osiągną spokój – spełnią się ich pragnienia i nie będą już pożądać rzeczy, które wezmą wtedy w posiadanie. Sami nie będą stanowić przeszkody dla swej radości, albowiem kochając innych jak samych siebie, będą rozkoszować się tak szczęściem ich, jak i własnym – a czego sami nie będą mieć, otrzymają od społeczności, która ich otacza; zatem tyle mieć będą radości, ilu współweselących się towarzyszy. A przecież radość wszystkich jest dla każdego świętego taką samą radością, jak jego własna. Ponieważ zaś oni wszyscy miłują Boga bardziej niż siebie, z Jego szczęścia czerpią dużo większą rozkosz niż z całego szczęścia, które jest ich udziałem.
Powyższy list ukazał się w: John Cumming, Listy świętych do grzeszników, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 2003, s. 383–386. Tytuł od Redakcji.
Pani Grażyna Wolny z Rybnika należy do Apostolatu Fatimy od około 10 lat. W maju 2022 roku zawitała wraz z mężem Janem na spotkanie Apostołów do Zawoi. Oprócz czasu poświęconego na pielgrzymki do Zakopanego, Wadowic i Kalwarii Zebrzydowskiej, udało nam się porozmawiać o tym, za co ceni Apostolat Fatimy, jak kształtowała się jej wiara i pobożność. Oto co nam o sobie opowiedziała Pani Grażyna…
U mnie w domu rodzinnym rodzice nie przymuszali nas do modlitwy. Po prostu klękali i my robiliśmy to samo, nie było nacisku. Gdy przychodziła niedziela czy święta, wiedzieliśmy, że trzeba iść do kościoła, rodzice nie musieli nam tego mówić, każdy to robił i to zostało po dzień dzisiejszy w głowie. Jeszcze dziś mam przed oczami obraz Mamy i Taty, jak klęczeli. To było normalne. Kiedyś nie patrzyłam na to tak jak teraz, gdy mam swoje dzieci.
Moja babcia, mama mojej mamy, pochodziła z Bukowiny Tatrzańskiej; bardzo dużo się modliła, była bardzo wierzącą kobietą. Praktycznie dzień w dzień chodziła pieszo do kościoła, który był oddalony od jej domu o 40 minut; często przystępowała do Komunii Świętej. Jeździłam do niej na wakacje. Zawsze chodziłam z nią do kościoła w środy – na Nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Przykład był naprawdę dobry.
W 2014 roku miałam otwarte, bardzo poważne złamanie nogi. Lekarz stwierdził, że nadawała się do amputacji. Jak widziałam moją nogę, która wisiała tylko na skórze, to mówiłam sobie po cichu: – Jezu ufam Tobie! Po operacji przywieziono mnie na salę, a nad łóżkiem, na którym miałam leżeć, wisiał obrazek „Jezu ufam Tobie”. Po dwóch tygodniach wróciłam do szpitala i przed drugą operacją powiedziałam pielęgniarzowi: – Niech ręka Boża was prowadzi. Po operacji trafiłam w to samo miejsce, do tej samej sali. Pomyślałam, że chyba Pan Jezus czuwa nade mną. Leżąc w szpitalu, odmawiałam litanię do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Koronkę do Miłosierdzia Bożego i Różaniec. Na drugi dzień po operacji przyszedł ten pielęgniarz i powiedział: – Ja Panią słyszałem przez całą noc, to co Pani do mnie powiedziała. Noga została uratowana, wszystko się pozrastało, tak że dzisiaj nie mam żadnych dolegliwości, zostały tylko blizny. Różaniec i Koronka ratują mnie w takich trudnych sytuacjach.
Kilka miesięcy później wypadek miał mój młodszy syn i jego nauczyciel. Syn zadzwonił do mnie mówiąc: – Mamo, mieliśmy wypadek, ale nic poważnego się nie stało. Na miejscu wypadku zebrało się trochę ludzi. Nagle z tłumu wyszedł uśmiechnięty pan i powiedział do nich: – Chłopcy, ja myślałem, że wy z tego wypadku nie wyjdziecie cało. Po czym dał im obrazki „Jezu ufam Tobie” z modlitwą na odwrocie i zniknął. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z taką modlitwą.
Kilka lat temu zmarł mój brat. Chorował na raka wątroby. Jeździł ze mną i moim mężem do spowiedzi, na rekolekcje, na Mszę o uzdrowienie. On był człowiek-dusza, gołębie serce. Zamawialiśmy Msze Święte, żeby umarł pojednany z Bogiem i tak się stało. Byliśmy przy jego śmierci w szpitalu. Modliliśmy się przy nim na Koronce, a po pierwszej dziesiątce Różańca odszedł spokojnie, pojednany z Bogiem.
W Apostolacie Fatimy jestem od około 10 lat, choć Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi wspierałam już wcześniej. Pewnego razu wzbudziła moje zainteresowanie strona z apelem: Zostań Apostołem Fatimy! Pomyślałam: A czemu nie! I napisałam lub raczej zadzwoniłam, że chcę zostać Apostołem i dostałam wszystkie materiały: obrazek i figurkę Matki Bożej Fatimskiej, Różaniec, krzyżyk. No i „Przymierze z Maryją” – dla mnie to jest naprawdę dobre pismo. Można w nim przeczytać na przykład niezwykle budujące świadectwa innych czytelników…
Piękne jest to, że za Apostołów Fatimy odprawiana jest co miesiąc Msza Święta, że codziennie modlą się też za nas siostry zakonne. Cieszę się, że Apostolat jest taką wspólnotą, którą tworzą podobnie myślący ludzie.
oprac. Janusz Komenda
Listy od Przyjaciół
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jestem bardzo wzruszona Waszą codzienną pracą nad budzeniem sumień Polaków. Naprawdę ogrom wykonanej pracy w Imię Boże i Matki Bożej Fatimskiej. Bardzo dziękuję za wszystkie broszurki, książeczki, obrazki święte, za „Przymierze z Maryją”, magazyn „Polonia Christiana” i modlitwę. Nie znajduję słów, żeby Wam za to wszystko podziękować.
Pozwólcie, że opowiem coś o sobie. Od lat bardzo choruję, urodziłam się w niewoli niemieckiej 10 czerwca 1944 roku. Rodzice byli zesłani na przymusowe roboty, a ojciec na początku był przez rok za drutami w obozie jenieckim. Oboje pracowali o głodzie i chłodzie. Ja zaś pracowałam przez 30 lat na 3 zmiany w szpitalach jako pielęgniarka. Z powodu wrodzonej wady wzroku, która przez lata się pogłębiała, zmuszona byłam przejść na emeryturę, ale daję sobie radę dość dobrze! Niech Was Pan Bóg w Trójcy Jedyny błogosławi. Jesteście wspaniałymi ludźmi, oby takich jak najwięcej w naszej Polsce kochanej. Oby była wolna i niepodległa. Z wyrazami szczerej wdzięczności za Waszą pracę.
Anna z Jastrzębia-Zdroju
Szczęść Boże!
Pragnę odnieść się do pytania postawionego w liście: „Czy wy nie za bardzo czcicie Maryję, zamiast po prostu skupić się na Bogu?”. Muszę przyznać, że sam również niejednokrotnie spotkałem się z takim stwierdzeniem, co też odnosiło się do kultu świętych. A to przecież „Przez Maryję do Jezusa”. To właśnie Maryja mówi nam: „Uczyńcie wszystko, co wam mówi mój Syn”. Same słowa „Magnificat” również przepełnione są miłością i wypowiedziane w tym zachwycie Maryi. Musimy mieć świadomość, że Maryja nie chce sławy dla siebie. Ona ukazuje Boga, którego mamy wraz z Nią uwielbiać. Maryi nie da się czcić „za bardzo”!
Czesław z Łaszczowa
Szczęść Boże!
Bardzo serdecznie dziękuję za piękny kalendarz „365 dni z Maryją” na rok 2023. Powiesiłem go nad swoim łóżkiem, żeby Matka Najświętsza spoglądała na mnie i miała mnie zawsze w Swej opiece, w dzień i w nocy. Kiedy spoglądam na ten kalendarz i widzę, jak Matka Boża Fatimska patrzy na mnie uśmiechnięta, to czuję się, jakby stale chciała ze mną być. Modlę się do Niej i proszę o zdrowie, siłę i żeby zawsze się mną opiekowała.
Denis z Opolskiego
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Gdy 6 lat temu byłem zmuszony poddać się ciężkiej operacji jelita grubego, która tak naprawdę uratowała mi życie, odwiedził mnie kolega z „ławy szkolnej” ks. Edward Staniek, wielki autorytet naukowy. Kiedy powiedziałem mu, że cudem Boskim jest to, że jeszcze żyję, odpowiedział mi: „Żyjesz, bo widocznie jesteś jeszcze potrzebny”. Z początku przyjąłem to z niedowierzaniem, ale dziś z perspektywy czasu uważam, że były to słowa prorocze, bo jeszcze przydam się choćby Stowarzyszeniu, wspomagając je na ile mnie stać. Jest to bezsprzecznie dzieło na szeroką skalę. Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla Pana Prezesa i całej wspólnoty.
Kazimierz z Krakowa
Szczęść Boże!
Składam serdeczne „Bóg zapłać” za czasopismo „Przymierze z Maryją” i nie tylko, ponieważ otrzymuję też od Was również dewocjonalia, z których bardzo się cieszę. „Przymierze…” jest bardzo interesujące, czytam z radością, jak również przekazuję innym osobom. Ostatnio otrzymałam „Apostoła Fatimy”, jego lektura również jest bardzo ciekawa, przeczytałam z wielkim zainteresowaniem. Jestem osobą starszą – wierzącą i praktykującą. Do kościoła uczęszczam niemal codziennie, ponieważ mam blisko. Dziękuję Bogu i Maryi za siły, które otrzymuję. Chciałabym podziękować za piękny kalendarz, zajmuje on ważne miejsce w moim domu.
Krystyna z Wołowa
Szanowni Państwo!
Serdecznie pozdrawiam całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Z całego serca dziękuję za wszystkie przesyłane „Przymierza z Maryją”. Kocham to pismo i zawsze czekam na nie z tęsknotą. Dziękuję również za wszelkie inne przepiękne, wartościowe przesyłki i pamięć, za co składam serdeczne „Bóg zapłać”. Ja w zamian modlę się za wszystkich pracowników Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Niech Maryja otacza całą Redakcję Swą Matczyną opieką. Aby Wam Bóg błogosławił w życiu osobistym i zawodowym.
Janina ze Świętokrzyskiego
Szczęść Boże!
Składam moje najserdeczniejsze podziękowania za otrzymane życzenia urodzinowe oraz polecenie mnie w opiekę Fatimskiej Matce, jak również za modlitwę w mojej intencji. Byłam bardzo ucieszona i mile zaskoczona, że Pan Prezes osobiście dołożył starań, aby sprawić mi radość. Jeszcze raz serdeczne Bóg zapłać!
Halina z Chorzowa
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję serdecznie za piękny kalendarz „365 dni z Maryją” na rok 2023. Pragnę podziękować również za przesłany mi obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, książeczkę i kartę, na której mogłam zapisać swoje podziękowania i prośby do Matki Bożej. Dziękuję także za „Przymierze z Maryją” – to wartościowa lektura. Czytając artykuły w czasopiśmie wiele się dowiaduję, pogłębiam swoją wiedzę i po przeczytaniu zanoszę je do kościoła, aby inni też mogli skorzystać z „Przymierza…”. Dziękując za wszystkie przesyłki, życzę, aby kolejny rok był wspaniałym czasem odkrywania Bożej i ludzkiej miłości, odnowy sumień i umocnienia wiary.
Anna z Ząbkowic
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję Panu Prezesowi oraz wszystkim pracownikom za wspaniałość, jaką nas Państwo obdarzacie. Za kalendarze, książeczki i inne dewocjonalia. Książki są cudne, jedną sobie zostawiam, a drugą prześlę rodzinie. „Przymierze z Maryją” też im wysyłam i bardzo się z tego cieszą i dziękują za wszystko!
Bronisława ze Szczecina